Category Archives: Meistaradeildin

Opin umræða: Suarez og Meistaradeildin

Leikmenn, Meistaradeildin, Opin Umræða

Það er leikur gegn Fulham um helgina og hópur Íslendinga á leið á þann leik. Ég hef tekið eftir smá panikki í sambandi við þennan leik af því að heyrst hefur að úrúgvæska knattspyrnusambandið geti meinað Luis Suarez frá því að spila þennan leik þar sem hann á að vera mættur til æfinga hjá Úrúgvæ fyrir HM-umspilið í næstu viku.
.
Það er skiljanlegt að menn hafi áhyggjur af þessu en miðað við nýjustu tíðindi af Twitter er Úrúgvæ búið að gefa grænt ljós á að hann leiki gegn Fulham, þrátt fyrir að eiga rétt á honum. Oft snýst þetta um hvað leikmaðurinn vill og ef Suarez vill ólmur spila gegn Fulham áður en hann ferðast til Úrúgvæ efast ég um að knattspyrnusambandið myndi standa í vegi fyrir því.

Engu að síður þá hef ég ekkert séð staðfest um þessi mál. Sú staðfesting hlýtur að berast fljótlega, ekki síst þar sem Brendan Rodgers á blaðamannafund á morgun held ég. Ef einhver sér staðfestar fregnir má viðkomandi endilega deila þeim með okkur hinum í ummælunum.

Munið þið annars eftir Meistaradeildinni? Ég fór á Spot í kvöld með góðum vinum sem styðja lið Arsenal og Napoli ákaft. Þar horfðum við á leiki þessara beggja liða innan um svona 30-40 Arsenal-menn sem eyddu kvöldinu með hjartað í buxunum, ekki síst eftir að þeir komust óvænt yfir á útivelli gegn Dortmund. Svo fór að bæði lið unnu sína leiki og eru í góðri stöðu á að komast upp úr riðli sínum. Eins og Chelsea, Manchester United og Manchester City.

Sitjandi þarna gat ég ekki annað en saknað Meistaradeildarinnar. Það er alveg skelfilega langt á milli Liverpool-leikja og þökk sé drættinum í Deildarbikar er nákvæmlega ekkert annað á döfinni hjá okkar mönnum út árið nema að spila leik á viku eða tveggja vikna fresti. Það er ekki bara ömurlega leiðinlegt og langdregið á milli leikja heldur minntist ég þess vel í kvöld hversu mikið ævintýri það getur verið að taka þátt í Meistaradeildinni.

Ég sakna þessarar keppni alveg ferlega mikið. Það verður bara að viðurkennast. Nú í desemberbyrjun eru liðin FJÖGUR ÁR síðan okkar menn léku síðast Meistaradeildarleik. Þegar þeim leik lauk og ljóst var að Rafa og Liverpool höfðu fallið úr Meistaradeildinni tímabilið 2009/10 grunaði engan að það ætti eftir að líða hálfur áratugur, hið minnsta, þar til liðið myndi snúa aftur á meðal þeirra bestu.

Þetta er bara dapurlegt. Mér er sama um allt annað í vetur en þetta lið okkar bara veeeeeeerður að ná einu af fjórum efstu sætunum. Mér drepleiðist á virkum dögum.

Þetta er opin umræða – ræðið það sem þið viljið.

Champions League Dreams eftir Rafa Benítez

Framkvæmdastjórinn, Liverpool, Meistaradeildin

Í síðustu viku gaf Rafa Benítez út bókina Champions League Dreams. Það ætti eflaust að koma fáum á óvart en ég forpantaði bókina og fékk hana senda í hús á útgáfudegi og las hana á tveimur kvöldstundum. Mér datt því í hug að deila aðeins með ykkur hvað mér fannst um bókina.

Champions League Dreams segir frá tíma Rafa frá því að hann tók við Liverpool sumarið 2004 og þangað til hann hætti störfum hjá liðinu sumarið 2010. Hann rekur söguna af framgangi liðsins á sínum sex tímabilum og einbeitir sér sérstaklega að Meistaradeildinni, þar sem hann náði sínum besta árangri í fimm af sex árum sínum. Bókin byrjar í hálfleik í Istanbúl og svo rekur hann hvert tímabil í kjölfar þess leiks, hvert tímabil í sínum kafla, áður en hann lýkur bókinni á fyrsta tímabili sínu og aðdragandanum að Istanbúl.

Rafa skrifar bókina ásamt Rory Smith, blaðamanni The Times. Bókin er ekkert sérstaklega löng, aðeins 304 blaðsíður og því nokkuð fljótlesin. Það tók mig tvær kvöldstundir, 2-3 tíma hvort kvöld, að klára hana. Rafa og Rory skrifa einfaldan og þægilegan texta og því er hún auðlesin. Frásögnin er nokkuð skemmtileg, sérstaklega fyrir þá sem hugsa hlýtt til valdatíma Rafa en einnig ímynda ég mér að jafnvel hörðustu gagnrýnendur Rafa hefðu gaman af að lesa þessa bók þar sem hún rifjar að sjálfsögðu upp suma af glæstustu sigrum síðari ára í sögu Liverpool.

Rafa byggir bókina upp í kringum stærstu leiki hvers tímabils. Hann fer yfir byrjunarlið þessara leikja, segir frá undirbúningi leikjanna og taktískum áætlunum. Bókin er gullnáma fyrir þá sem hafa áhuga á að sjá hvernig framkvæmdarstjóri Liverpool undirbýr sig fyrir leiki og hverjar hans áherslur eru. Sumt vissi ég en sumt kom mér á óvart, til dæmis það hversu mikla áherslu hann lagði á að leikmenn vissu allt um andstæðingana í hverjum einasta leik og eins það hversu mikla áherslu hann lagði á að leikmenn vissu ekki byrjunarliðið fyrr en ca. 90 mínútur fyrir hvern einasta leik.

Bókin er líka fróðleg því hann fjallar um andstæðinga sína í þessum stórleikjum og afhjúpar ágætlega sinn hugsanagang þar. Hann fjallar t.d. um 2-3 leiki gegn Chelsea-liði Mourinho snemma í bókinni og áherslurnar breytast nokkuð á milli leikja. Hann nálgaðist hvern Chelsea-leik á árunum 2004-05 eins og hann væri að spila við þá í fyrsta skipti, lét taktíkina í síðasta leik nokkrum mánuðum áður sig engu skipta og „scout“-aði þá alveg upp á nýtt fyrir hvern leik. Það bar góðan árangur, sérstaklega í bikar- og Evrópukeppnunum og hann var farinn að pirra Mourinho talsvert eftir nokkra leiki.

Sumt pirraði mig þó aðeins. Ég skil af hverju, en ég varð samt fyrir vonbrigðum með að sjá hvað hann skautar fimlega yfir neikvæðu atriðin. Ég var innst inni að vonast eftir að hann myndi vaða í Hicks og Gillett og jafnvel Rick Parry í bókinni, segja okkur nákvæmlega hvað klikkaði við Robbie Keane-kaupin og söluna, og svo framvegis. Hann talar mjög lítið um þá hluti. Til dæmis útskýrir hann vel hvers vegna þeir keyptu Robbie Keane sumarið 2008, segir í smáatriðum frá því hvernig þau kaup áttu sér stað og hrósar svo Keane nokkrum sinnum í umfjöllun um fyrstu leiki næsta tímabils. Síðan hoppar hann yfir janúarmánuð og fjallar næst um sigurleikina gegn Real Madríd í febrúar/mars 2009 og þá skyndilega segir hann bara að fyrst Keane hafi verið farinn hafi þeir þurft að treysta á Torres og Ngog. Sem sagt, hvað gerðist á milli þess sem hann keypti Keane og var ánægður með kaupin og þess að hann ákvað að selja hann fjórum mánuðum seinna, er ekki nefnt einu orði.

Ég skil það vel, svo sem. Hann tekur það skýrt fram í bókinni að hann líti á alla leikmenn sem drengi sína og oftar en einu sinni segist hann ekki vilja bregðast trausti leikmanna (sérstaklega Alonso og Gerrard) með því að segja frá einkasamtölum þeirra. En það voru samt eilítil vonbrigði að hann skyldi ekki fara meira í smáatriðin á því sem fór aflaga í sinni tíð. Eftir að hafa lesið An Epic Swindle eftir Brian Reade í fyrra, þar sem hann fer í saumana á skelfilegri eigendasögu Hicks og Gillett, hefði ég verið meira en til í að heyra hlið Rafa á þeirri sápuóperu.

Hann fjallar vissulega um þessa hluti, sérstaklega Klinsmann-söguna og samskipti sín við eigendurna frá þeim mánuði og fram að því að hann var rekinn. Bara ekki eins mikið og ítarlega og ég var að vonast eftir.

Engu að síður get ég mælt með þessari bók. Hún er kannski eilítill hvítþvottur á tíma Rafa, einbeitir sér að jákvæðu stundunum og forðast mikið að ræða það neikvæða, en engu að síður er þessi bók mjög fróðleg fyrir þá sem vilja rifja þessi sex tímabil upp og sérstaklega fyrir þá sem hafa áhuga á að lesa um taktískar pælingar Rafa og það hvernig hann undirbjó sig fyrir leiki.

Eigum við ekki að segja að Champions League Dreams fái 3 stjörnur af 5 hjá mér. Stutt, auðveld og skemmtileg lesning fyrir Liverpool-aðdáendur en þó ekkert sem gjörbreytir hugsanagangi manns. Ég hugsa að ég sé reiðubúinn að setja stóran punkt við þessi sex ár eftir að hafa lesið þessa bók og An Epic Swindle.

Peningar Manchester City

Meistaradeildin

Í gærkvöld dó síðasta veika von okkar manna um það að komast í Meistaradeildina á næsta tímabili þegar að Manchester City unnu Tottenham. Um leið varð ljóst að okkar menn eiga talsvert góða möguleika á sæti í Evrópudeildinni.

Í fyrra var það erfitt að horfast í augu við þá staðreynd að við myndum ekki spila í Meistaradeildinni. Í ár höfum við gert okkur grein fyrir þessu lengi, en sú staðreynd að það er Manchester City sem komst inn, er þó erfið. Því það er erfitt að ímynda sér sorglegra lið en Manchester City.

Aðdáendur þess liðs hafa mætt á leiki liðsins í tugi ára án þess að sú tryggð hefði hjálpað árangri liðsins af einhverju viti. En í gærkvöld mættu þeir til að horfa á málaliðaher City vinna Tottenham og þökk sé peningum frá Abu Dabi þá eru þeirra menn allt í einu komnir í Meistaradeildina.

Oft hneykslar fólk sig á því af hverju við á Íslandi höldum svona með Liverpool og finnum til tengsla við liðið. Ég held að stór hluti af þeirri tryggð sé sá að við erum í einhverjum tengslum við liðið og okkur finnst við virkilega skipta máli. Við kunnum að ofmeta hlutverk okkar, en við vitum þó að velgengni Liverpool og vinsældir liðsins hafa drifið liðið áfram. Við kaupum búninga og sjónvarpsáskriftir og ferðir til Liverpool. Og þegar þetta safnast saman með peningunum, sem koma inn frá Liverpool aðáendum í Liverpool og Singapore og í Noregi, þá hefur okkar lið úr peningum að ráða, sem það getur nýtt til þess að borga leikmönnum laun. Velgengni, saga og vinsældir veldur því að félagið á meiri peninga. Þetta er öfugt við lið einsog Manchester City, sem eru leikfang milljarðamæringa, sem að dæla peningum í liðið til að upphefja sjálfa sig, sín fyrirtæki eða sitt land. Þar skiptir framlag aðdáenda nánast engu, en öllu skiptir að eigendurnir séu tilbúnir að dæla peningum úr eigin vasa í leikfangið sitt. City hefðu getað boðið uppá ókeypis miða á völlinn og það hefði skipt eigendurna litlu máli.

Það var pínulítið sorglegt að horfa á stuðningsmenn Manchester City í gærkvöld því þeir eiga afskaplega lítinn þátt í velgengni liðsins síðustu tímabil. Þeir eiga engan heiður af því að liðið er allt í einu komið í Meistaradeildina. Nei, Manchester City er í Meistaradeildinni vegna þess að einhverjum barónum í Abu Dhabi datt í hug að henda peningum sínum í félagið og að nógu margir fótboltamenn eru nógu æstir í næsta launatékka til þess að leika fyrir liðið. Af hverju ættu annars menn einsog Yaya Toure eða Carlos Tevez að fórna ferli hjá Barcelona og Manchester United til þess að spila fyrir City?

Í Meistaradeildina fyrir England fara því á næsta tímabili tvö lið sem komast þangað á eigin verðleikum: Manchester United og Arsenal. Og tvö lið sem komast í Meistaradeildina vegna þess að eigendur þeirra liða eiga meiri pening en eigendur annarra liða. Það er sorglegt, en satt.

Hver er tilgangur knattspyrnuklúbbsins Manchester City í dag? Til hvers eru Abu Dhabi menn að dæla í félagið pening? Er það vegna þess að þeim þykir svo vænt um liðið eða vegna þess að þeim þykir svo vænt um fólkið í Manchester? Elska eigendurnir stórkostlegan sóknarleik Roberto Mancini? Nei, velgengni City á að tryggja eigendunum virðingu og betri stöðu. Alveg einsog Chelsea hefur gefið Roman Abramovitz virðingu og stöðu í London, sem að milljón lúxus snekkjur myndu ekki veita honum.

Ég er gríðarlega ánægður að úr eigendakrísu Liverpool í vetur kom upp sú staða að Liverpool eiga í dag menn sem ætla að reka liðið einsog fyrirtæki, sem á að skila þeim arði. Það er ánægjulegt því að lið sem eru rekin sem leikföng eigendanna og hafa það að markmiði að upphefja heiður eigendanna munu aldrei eiga sér bjarta framtíð.

25.05.2005

Liverpool, Meistaradeildin

Það eru fimm ár síðan skemmtilegasti dagur sem ég man eftir sem Liverpool stuðningsmaður átti sér stað, maður er ekki beint í stuði til að fara ítarlega út í þá keppni núna en læt þennan link þó fylgja með, mjög góð ferðasaga af opinberu síðunni.

Leiðindakvikindi eins og Einar Örn og SSteinn eru betur í stakk búnir að lýsa því hvernig þetta var live! Bölvaðir.

Höfum við í lið gegn Lyon?

Meiðsli, Meistaradeildin

Sjitt. Samkvæmt Tony Barrett hjá The Times, sennilega best tengda blaðamanninum þegar kemur að fréttum úr herbúðum Liverpool, hefur meiðsla- og veikindalistinn hjá okkar mönnum bara versnað ef eitthvað er eftir leikinn í gær.

Eftirfarandi leikmenn eru frá vegna meiðsla og taldir mjög tæpir fyrir leikinn á miðvikudag:

Steven Gerrard, Albert Riera, Martin Kelly, Glen Johnson, Martin Skrtel, Daniel Agger, Fabio Aurelio, David Ngog.

Þá eru Alberto Aquilani og Diego Cavalieri sagðir vera enn að berjast við flensuna sem við héldum að fleiri hefðu fengið fyrir Fulham-leikinn, en það virðast bara vera þeir tveir og hinir höfðu víst allir meiðst.

Þar að auki er Philipp Degen ekki til taks fyrir Lyon-leikinn þar sem hann var ekki skráður í 25-manna hóp okkar í Meistaradeildinni. Við erum s.s. ekki með Johnson, Degen og Kelly fyrir hægri bakvörðinn.

Ef við skoðum hópinn á UEFA.com eru því eftirfarandi leikmenn löglegir og væntanlega til í slaginn fyrir þennan leik:

Markmenn: Pepe Reina, Martin Hansen.
Varnarmenn: Sotirios Kyrgiakos, Jamie Carragher, Emiliano Insúa, Stephen Darby, Andrea Dossena.
Miðjumenn: Yossi Benayoun, Javier Mascherano, Lucas Leiva, Jay Spearing, Damien Plessis, Nathan Eccleston, Dirk Kuyt.
Sóknarmenn: Fernando Torres, Andriy Voronin, Ryan Babel, David Amoo.

Þetta eru akkúrat átján leikmenn, eða einn leikmannahópur, og ég sé ómögulega hvernig við getum sett saman úr þessu lið sem er nógu sterkt til að vinna Lyon á útivelli. Hvað þá að ætla að eiga einhverja jákvæða valkosti á varamannabekk. Svo er Torres varla heill í heilan leik þessa dagana, sem er ekki á bætandi.

Það er því ljóst að við einfaldlega verðum að fá einhverja af þessum fjölmörgu meiðslapésum inn fyrir þennan leik ef ekki á að vera úti um þátttöku okkar í Meistaradeildinni eftir þrjá daga.

Mér líst bara ekkert á þetta. Gæti varla verið svartsýnni fyrir þennan leik. Maður gæti lokað augunum og reynt að sjá fyrir sér Babel og Voronin skora sitthvort markið í óvæntum útisigri, en nei, ég get það samt varla. Fyrir mér er það augljóst að ef við fáum ekki suma af þessum lykilmönnum okkar heila fyrir þennan leik munum við tapa.

Já, og Barrett segir einnig í grein sinni að starf Rafa sé ekki í hættu fyrir Lyon-leikinn því eigendurnir séu rólegir og viti sem er að hann er að berjast við ótrúlega óheppni í meiðsla- og veikindamálum þessa dagana. Vonandi taka stuðningsmenn liðsins það til sín líka og anda rólega ef illa fer. Við erum öll hundsvekkt yfir ástandinu og það er enginn saklaus í því, síst Rafa, en það er einfaldlega ekki hægt að ætlast til kraftaverka þegar hálfur leikmannahópurinn er fjarri góðu gamni. Ekki gegn liði eins og Lyon.

Við fylgjumst grannt með fréttum af þessum meiðslalista næstu daga. Vonandi fáum við einhverja ástæðu til bjartsýni á morgun.