Flokkaskipt greinasafn: Meistaradeildin

Vangaveltur um varnarleik og breytingar milli tímabila.

Óflokkað 66 ummæli

Sigur á Swansea og Liverpool nær mesta stigafjölda sem félagið hefur náð eftir 27 umferðir frá því Úrvalsdeildin var stofnuð. Þetta kom ég inná í síðustu viku og eins gerði ég sér færslu eftir 27 umferðir á síðasta tímabili.

Þetta er ekki bara bæting frá síðasta tímabili um heil 17 stig heldur líka bæting á tímabilinu 2008/09 þegar liðið var með 55 stig eftir 27 umferðir og endaði með 86 stig. Besta sem félagið hefur náð í Úrvalsdeild.

Það sem mig langar að skoða aðeins betur er hversu fáránlegt það er að þetta sé raunin á þessu tímabili. Það að Liverpool sé 4 stigum frá toppsætinu núna er svipað fáránlegt og að láta sér dreyma um sigur í Meistaradeildinni tímabilið 2004/05 (Hello, hello).

Eftir síðasta tímabil var ljóst að Liverpool var mjög langt á eftir liðunum fyrir ofan sig í deildinni og við þurftum stórt sumar til að brúa þetta bil.

Inn komu: Toure, Alberto, Aspas, Mignolet, Cissokho, Ilori, Sakho, Moses
Út fóru: Shelvey, Suso, Reina, Spearing, Downing, Assaidi, Borini og Carragher

Þetta er ekki nokkur bæting á pappír og skýrir alls ekki muninn á þessu tímabili og því síðasta. Kolo Toure er búinn að spila 16 af 27 deildarleikjum í byrjunarliði og hann er engu skárri en Carragher var í fyrra, líklega nokkuð langt í frá. Sakho er búinn að byrja 12 af 27 leikjum og Aly Cissokho er búinn að spila 11 af 27 deildarleikjum. Enrique er búinn að spila heila 6 deildarleiki og eins og ég sýni fram á hér neðar þá hafa sjö mismunandi leikmenn hafið leik í stöðu vinstri bakvarðar á þessu tímabili, sex mismunandi leikmenn hafa spilað í hægri bakverði eða væng bakverði. Mignolet kom í staðin fyrir Reina og telst varla mikil breyting heilt yfir.

Þessi færsla er í grunninn um breytingar á varnarlínunni milli leikja en til að klára síðasta sumar þá tókst ekki að landa neinum af helstu skotmörkum sumarsins, Mkhitaryan, Costa eða Willian sem hafa allir verið mjög öflugir hjá sínum liðum. Moses er mun verri en Downing var í fyrra, Aspas er engu betri en Borini, Alberto mun verri en bæði Suso og Shelvey.

Aðrir eins og Assaidi, Ilori og Spearing skipta ekki máli í samanburði milli tímabila.

Sex lið enduðu tímabilið fyrir ofan Liverpool og markmið sumarsins var því að reyna brúa það stóra bil og helst þá með því að gera betur en þau á leikmannamarkaðnum.

Deildin í fyrra

Þessi lið voru ekki beint samvinnuþýð og svona var sumarið hjá þeim (Smellið á liðin til að sjá leikmannaviðskipti á þessu tímabili):

Everton – 2 stigum fyrir ofan Liverpool. Skiptu um stjóra, fengu betri mann inn.

Fellaini var frábær hjá þeim og Anichebe drjúgur en Lukaku rúllar Anichebe upp á meðan Barry og McCarthy hafa verið mun sterkari en Fellaini. Ofan á það styrkja þeir hópinn með hinum stórefnilega Delofeu, Wigan strákunum og núna í janúar tveimur leikmönnum til viðbótar. Mun sterkara lið á pappír sem reyndar er að standa sig vel.

Samt er Everton 11 stigum frá okkur núna.

Tottenham – 11 stigum fyrir ofan Liverpool. Þeir misstu vissulega sinn langbesta leikmann og losuðu sig ofan á það við marga squad leikmann á háum launum sem eru að gera ágæta hluti í EPL.

Fyrir þá komu leikmenn fyrir 100m sem allir voru eftirsóttir og spennandi. Á pappír ættu Spurs að vera sterkari en í fyrra með þessa inn Paulinho, Chadli, Soldado, Capoue, Chiriches, Lamela, Eriksen. Af þessum sem fóru var Bale sá eini í risahlutverki, aðrir spiluðu lítið en voru á góðum launum. Fyrir er Spurs með gott lið og Adebayor er nánast nýtt signing hjá þeim núna.

Þeir hafa núna skipt um stjóra og eru ennþá okkar helsta ógn en þó 6 stigum á eftir Liverpool.

Arsenal – 12 stigum á undan Liverpool í fyrra. Fyrir það fyrsta héldu Arsenal öllum þeim leikmönnum sem þeir vildu halda og bættu við Özil á 42m og Flamini í stöðu sem þeim hefur vantað mann síðan hann fór frá Arsenal.

Þeir hafa líka alveg haldið dampi í vetur en eru nú bara þremur stigum á undan Liverpool.

Chelsea – 14 stigum á undan Liverpool. Þetta er auðvitað hálfgert svindllið og ekki hægt að keppa við þá á leikmannamarkaðnum. Þeir hafa verslað mikið af leikmönnum undanfarin ár og eru með afar sterkan hóp sem þeir bættu bara enn frekar í sumar. Þeir skiptu um stjóra sem ég fagna mikið en það fá fáir meiri pening til að styrkja sín lið en Motormouth.

Þennan hóp þurfti lítið að styrkja og bæði í sumar og janúar hafa þeir keypt leikmann sem var sterklega orðaður við Liverpool og rétt rúmlega það. Fyrst Willian og svo núna Salah. Eins var Atsu sterklega orðaður við okkur líka en fór til Chelsea og hefur ekki frést af honum síðan. Þeir bættu þremur mönnum við hópinn hjá sér í janúar líka.

Hópur Chelsea er svo stór að ekki er hægt að hafa þá alla og því eru þeir með 1-2 sterk byrjunarlið úti á láni líka. Þeir hafa ekki látið neinn fara sem þeir sakna nema þá líklega Lukaku sem er á láni hjá Everton. Mata var ekki í náðinni hjá Motormouth.

Chelsea er núna 4 stigum á undan Liverpool. Magnað ef skoðað er hvernig þessi lið hafa nýtt leikmannamarkaðinn á þessu tímabili.

Man City – 17 stigum á undan Liverpool. Þetta er hitt svindlliðið og að mínu mati skiptu þeir inn mun betri stjóra en var hjá þeim áður. Hópur City var fyrir alveg fáránlega sterkur og þeir bættu við hann Navas, Negredo, Fernandinho og Jovetic. Allir hafa verið mjög góðir það sem af er þó Jovetic sé bara ný stigin upp úr meiðslum.

Út fór enginn sem veikti hjá þeim byrjunarliðið og varla hópinn heldur. Samt eru þeir bara stigi á undan Liverpool núna en eiga reyndar leik til góða.

Ég óttast að á endanum bíti munurinn á hópum þessara liða okkur í rassinn en það að vera ennþá með í samtalinu í febrúar er gott afrek eftir sl. sumar.

Manchester United – 28 stigum á undan Liverpool. Meistararnir eru svo skemmtilegasta dæmið. Enn eitt liðið sem skipti um stjóra og sú breyting hefur farið betur en bjartsýnustu menn þorðu að vona. Enn sem komið er a.m.k.

Ekki geta þeir bent á leikmannagluggann sem afsökun enda þótt þeir hafi verið skemmtilega klaufskir þar þá fengu þeir inn miðjumann á tæplega 30m og misstu engann úr leikmannahópi sem vann deildina af öryggi í maí sl. Þeir bættu svo ennþá dýrari miðjumanni við í janúar og tóku upp úr akademíunni eitt mesta efnið í fótboltanum í dag. Eini sem fór frá þeim sem einhver alvöru söknuður er af er svo Bebe.

Samt er Liverpool núna með 11 stiga forystu á United.

Endalaust rót á vörninni

Ekki getum við þakkað stöðugleika þetta bætta gengi okkar því nánast allir leikmenn liðsins hafa á einhverjum tímapunkti dottið í meiðsli eða leikbönn, flestir í nokkrar vikur í senn. Mest hefur rótið verið á vörninni og þar eru líka flest öll okkar vandamál.

Auðvitað er það þannig í fótbolta að allir leikmenn liðsins bera ábyrgð á varnarleiknum og það hvernig Liverpool leggur leiki upp á þessu tímabili er alltaf að fara skapa vandræði í varnarleiknum. Það er einfaldlega fórnarkostnaður sem stjóri Liverpool er tilbúinn að taka og gerir ítrekað. Hann hefur eftir síðasta leik talað um að vilja mun frekar klára leiki með style og/eða reyna við öll þrjú stigin heldur en að pakka í vörn og merja leiki með herkjum. Eins hefur hann talað um að einhverjir þeirra varnarmanna sem hann fékk í arf þegar hann tók við sé ekki hægt að þjálfa í hans hugmyndafræði og það er augljóslega farið að fara aðeins í taugarnar á honum.

Agger, Skrtel og Toure eru ekki á góðum aldri hvað leikmenn hjá Liverpool í dag varðar og verða aldrei allir þrír ennþá hjá okkur á næsta tímabili. Leikmenn sem eru komnir á aldur og eru á góðum launum verða að skila betur af sér inni á vellinum til að réttlæta veru sína hjá FSG sem er vægðarlaust hvað þetta varðar. Johnson er líka mjög tæpur og staða Enrique getur ekki talist örugg. Nánast öll vörnin og allir (utan Skrtel og Toure) eiga þeir það sameiginlegt að vera allt of mikið frá svo hægt sé að stóla á þá.

Ef Liverpool heldur áfram á þeirri braut sem þeir eru á núna endar liðið á því að skora meira en það hefur áður gert í Úrvalsdeild áður en afreka þá líka á sama tíma að leka inn fleiri mörkum en liðið hefur áður gert. Hversu dæmigert er það fyrir okkar ástkæra félag? Aldrei eðlilegir, aldrei leiðinlegir.

Það er því að sjálfsögðu alls ekki hægt að kenna varnarmönnum liðsins einum um og miðjan hefur oft á tíðum verið ansi fámenn og hjálplítil varnarlega. Engu að síður er það rót sem verið hefur á varnarleiknum klárlega helsta ástæðan fyrir því hvað liðið lekur inn af mörkum. Þetta er eitthvað sem Rodgers þarf að laga og það strax og vonandi næst það með minna leikjaálagi og smá heppni.

Mjög mörg þeirra marka sem Liverpool hefur fengið á sig í vetur er vegna afar klaufalegra varnarmistaka sem skrifast einfaldlega bara á varnarmennina, ekki skyndisóknir sem eru tilkomnar vegna þess að allir aðrir voru í sókn. Hef ekki tölur yfir þetta en mig grunar að svona mistök hafi kostað fleir mörk en stórsókn okkar manna.

Ég tók saman út frá leikskýrslum hér á kop.is byrjunarliðið í hverjum leik það sem af er þessu tímabili, þ.e. hvernig varnarlínan hefur verið.

Breytingar á vörn 27 umferðir *Mögulega eru einhverjar smávægilegar villur í þessu og þetta tekur ekki á skiptingum í miðjum leik.

Liverpool hefur spilað 32 leiki í öllum keppnum og í 23 skipti hefur varnarlínunni verið breytt milli leikja. Ein breyting eða fleiri.

Liðið hefur spilað 27 deildarleiki og í 18 skipti hefur vörninni verið rótað milli leikja.

Sex mismunandi leikmenn hafa hafið leik í hægri bakverði eða sem væng bakverðir í deildarleikjum og sjö ef við teljum bikarleiki með, Kelly bætist þá við hópinn.

Sjö leikmenn hafa hafið leik í vinstri bakverði eða í væng bakverði.

Ef maður skoðar þetta svona er ekki hægt að segja að vandræði varnarinnar komi beint á óvart.

Fyrir mót hefði maður talið okkar bestu varnarlínu vera Johnson – Agger – Sakho – Enrique. Þeir hafa afrekað svona marga leiki í byrjunarliði og aldrei allir í einu:

Leikir

Fyrir mót vorum við búin að afskrifa Skrtel með öllu og raunar hefur hann gert ansi mörg varnarmistök. Hann hefur þó verið eini kletturinn í vörninni á þessu tímabili og bjargað því sem bjargað verður. Cissokho var hálfgert grín en er að koma ágætlega til. Kolo Toure byrjaði vel en hefur á köflum ekki verið í Championship klassa og fyrir mót var ekki nokkur einasti maður að svo mikið sem tala um Flanagan, hann er núna búinn að spila 12 deildarleiki og það í bæði hægri og vinstri bakverði.

Wisdom var sendur á láni, Ilori fékk ekki leik og Kelly hefur svo gott sem ekkert spilað.

Úr þessu hefur Rodgers náð að moða hingað til, ekki beint með glæsibrag varnarlega en það er nokkuð keppnis að bregðast við vandræðum í vörninni með því að skora bara meira en andstæðingurinn.

Liverpool er einu marki frá því að vera búið að skora jafn mörg mörk núna og það gerði allt tímabilið í fyrra, með nákvæmlega sömu leikmenn (Sturridge og Coutinho þó bara hálft tímabil í fyrra).

Bætingin á Suarez er ótrúleg og hann á Rodgers mjög margt að þakka, hvað þá eftir endirinn á síðasta tímabili og sápuóperu sumarsins. Hans saga er síðan heldur betur búinn að drepa þá klisju að það sé aldrei gott að halda leikmönnum gegn þeirra vilja. Það er að ganga fínt hjá okuur þakka þér fyrir.

Bætingin á Sturridge er engu minni, hann væri ennþá varamaður hjá Chelsea og líklega farinn á láni hefði Rodgers ekki kippt honum yfir og bjargað ferli hans. Rifjum aðeins til gamans upp álit margra þegar Liverpool keypti hann á 12m. Á sama tíma og Chelsea keypti sjóðandi heitan Demba Ba á 7m. Hvor er hlæjandi núna?

Coutinho var varamaður hjá Inter í fyrra og það lið var ekki að gera merkilega hluti. Sterling vorum við búnir að afskrifa nánast bara í október og hlógum að „good game son“ línunni í ferðinni okkar frægu þegar við hittum kappann eftir leik. Eitthvað held ég að hann hafi fengið að heyra þessa setningu oft undanfarið.

Henderson er síðan að stórbæta sig með hverjum leik á meðan Gerrard er að læra nýtt hlutverk 33 ára gamall og ennþá að skapa fullt af færum og mörkum.

Þetta eru sömu leikmenn og við vorum með í fyrra og ef eitthvað er þá hefur sóknarógnin frá varnarmönnunum minnkað og það all verulega.

Toppbaráttan eða baráttan um 4. sæti

Ef við viljum skoða toppbaráttuna út frá þessu tímabili hingað til þá er þetta það sem þarf til að ná 85 stigum (sem gæti vel dugað).

Þetta er hinsvegar það sem þarf til að tryggja 4.sætið (eða ætti að gera það)

Ef síðasta tímabil er eitthvað til að fara eftir þá er hér samanburður á Liverpool nú og liðunum sem voru að keppa um 4. sæti á síðasta tímabili.

Hér er síðan hægt að sjá myndrænt hvernig þetta er okkar besti árangur eftir 27 umferðir síðan úrvalsdeildin var stofnuð

Hér er síðan að lokum árangur Rodgers í sögulegu samhengi. Hugsið ykkur ef hann/FSG nær að versla inn meistaradeildarklassa leikmenn? Hvað getur hann gert þá? Þar fyrir utan ættu flestir af núverandi hóp að vera nokkuð frá hátindi síns ferils.

Ennþá er allt of snemmt að fagna nokkrum sköpuðum hlut, fjórða sætið er ennþá fyrsta takmark og því hefur ekki ennþá verið náð. Engu að síður eru FSG og Rodgers svoleiðis að hala inn bónusstigum þessa dagana að ekki er annað hægt en að virða það. Þetta er fram úr mínum vænginum enn sem komið er, svo mikið er víst.

Það er ekki fyrir taugaveiklaða að halda með Liverpool og hefur aldrei verið. Þetta tímabil er eitt það klikkaðasta af þeim öllum og útilokað að spá fyrir um nokkurn hlut.

Ef við tökum ekki titlatímabil með þá hefur líklega aldrei verið skemmtilegra að horfa á leiki liðsis. Hvað þá að vera á þeim.

Opin umræða: Suarez og Meistaradeildin

Óflokkað

Það er leikur gegn Fulham um helgina og hópur Íslendinga á leið á þann leik. Ég hef tekið eftir smá panikki í sambandi við þennan leik af því að heyrst hefur að úrúgvæska knattspyrnusambandið geti meinað Luis Suarez frá því að spila þennan leik þar sem hann á að vera mættur til æfinga hjá Úrúgvæ fyrir HM-umspilið í næstu viku.
.
Það er skiljanlegt að menn hafi áhyggjur af þessu en miðað við nýjustu tíðindi af Twitter er Úrúgvæ búið að gefa grænt ljós á að hann leiki gegn Fulham, þrátt fyrir að eiga rétt á honum. Oft snýst þetta um hvað leikmaðurinn vill og ef Suarez vill ólmur spila gegn Fulham áður en hann ferðast til Úrúgvæ efast ég um að knattspyrnusambandið myndi standa í vegi fyrir því.

Engu að síður þá hef ég ekkert séð staðfest um þessi mál. Sú staðfesting hlýtur að berast fljótlega, ekki síst þar sem Brendan Rodgers á blaðamannafund á morgun held ég. Ef einhver sér staðfestar fregnir má viðkomandi endilega deila þeim með okkur hinum í ummælunum.

Munið þið annars eftir Meistaradeildinni? Ég fór á Spot í kvöld með góðum vinum sem styðja lið Arsenal og Napoli ákaft. Þar horfðum við á leiki þessara beggja liða innan um svona 30-40 Arsenal-menn sem eyddu kvöldinu með hjartað í buxunum, ekki síst eftir að þeir komust óvænt yfir á útivelli gegn Dortmund. Svo fór að bæði lið unnu sína leiki og eru í góðri stöðu á að komast upp úr riðli sínum. Eins og Chelsea, Manchester United og Manchester City.

Sitjandi þarna gat ég ekki annað en saknað Meistaradeildarinnar. Það er alveg skelfilega langt á milli Liverpool-leikja og þökk sé drættinum í Deildarbikar er nákvæmlega ekkert annað á döfinni hjá okkar mönnum út árið nema að spila leik á viku eða tveggja vikna fresti. Það er ekki bara ömurlega leiðinlegt og langdregið á milli leikja heldur minntist ég þess vel í kvöld hversu mikið ævintýri það getur verið að taka þátt í Meistaradeildinni.

Ég sakna þessarar keppni alveg ferlega mikið. Það verður bara að viðurkennast. Nú í desemberbyrjun eru liðin FJÖGUR ÁR síðan okkar menn léku síðast Meistaradeildarleik. Þegar þeim leik lauk og ljóst var að Rafa og Liverpool höfðu fallið úr Meistaradeildinni tímabilið 2009/10 grunaði engan að það ætti eftir að líða hálfur áratugur, hið minnsta, þar til liðið myndi snúa aftur á meðal þeirra bestu.

Þetta er bara dapurlegt. Mér er sama um allt annað í vetur en þetta lið okkar bara veeeeeeerður að ná einu af fjórum efstu sætunum. Mér drepleiðist á virkum dögum.

Þetta er opin umræða – ræðið það sem þið viljið.

Champions League Dreams eftir Rafa Benítez

Óflokkað

Í síðustu viku gaf Rafa Benítez út bókina Champions League Dreams. Það ætti eflaust að koma fáum á óvart en ég forpantaði bókina og fékk hana senda í hús á útgáfudegi og las hana á tveimur kvöldstundum. Mér datt því í hug að deila aðeins með ykkur hvað mér fannst um bókina.

Champions League Dreams segir frá tíma Rafa frá því að hann tók við Liverpool sumarið 2004 og þangað til hann hætti störfum hjá liðinu sumarið 2010. Hann rekur söguna af framgangi liðsins á sínum sex tímabilum og einbeitir sér sérstaklega að Meistaradeildinni, þar sem hann náði sínum besta árangri í fimm af sex árum sínum. Bókin byrjar í hálfleik í Istanbúl og svo rekur hann hvert tímabil í kjölfar þess leiks, hvert tímabil í sínum kafla, áður en hann lýkur bókinni á fyrsta tímabili sínu og aðdragandanum að Istanbúl.

Rafa skrifar bókina ásamt Rory Smith, blaðamanni The Times. Bókin er ekkert sérstaklega löng, aðeins 304 blaðsíður og því nokkuð fljótlesin. Það tók mig tvær kvöldstundir, 2-3 tíma hvort kvöld, að klára hana. Rafa og Rory skrifa einfaldan og þægilegan texta og því er hún auðlesin. Frásögnin er nokkuð skemmtileg, sérstaklega fyrir þá sem hugsa hlýtt til valdatíma Rafa en einnig ímynda ég mér að jafnvel hörðustu gagnrýnendur Rafa hefðu gaman af að lesa þessa bók þar sem hún rifjar að sjálfsögðu upp suma af glæstustu sigrum síðari ára í sögu Liverpool.

Rafa byggir bókina upp í kringum stærstu leiki hvers tímabils. Hann fer yfir byrjunarlið þessara leikja, segir frá undirbúningi leikjanna og taktískum áætlunum. Bókin er gullnáma fyrir þá sem hafa áhuga á að sjá hvernig framkvæmdarstjóri Liverpool undirbýr sig fyrir leiki og hverjar hans áherslur eru. Sumt vissi ég en sumt kom mér á óvart, til dæmis það hversu mikla áherslu hann lagði á að leikmenn vissu allt um andstæðingana í hverjum einasta leik og eins það hversu mikla áherslu hann lagði á að leikmenn vissu ekki byrjunarliðið fyrr en ca. 90 mínútur fyrir hvern einasta leik.

Bókin er líka fróðleg því hann fjallar um andstæðinga sína í þessum stórleikjum og afhjúpar ágætlega sinn hugsanagang þar. Hann fjallar t.d. um 2-3 leiki gegn Chelsea-liði Mourinho snemma í bókinni og áherslurnar breytast nokkuð á milli leikja. Hann nálgaðist hvern Chelsea-leik á árunum 2004-05 eins og hann væri að spila við þá í fyrsta skipti, lét taktíkina í síðasta leik nokkrum mánuðum áður sig engu skipta og „scout“-aði þá alveg upp á nýtt fyrir hvern leik. Það bar góðan árangur, sérstaklega í bikar- og Evrópukeppnunum og hann var farinn að pirra Mourinho talsvert eftir nokkra leiki.

Sumt pirraði mig þó aðeins. Ég skil af hverju, en ég varð samt fyrir vonbrigðum með að sjá hvað hann skautar fimlega yfir neikvæðu atriðin. Ég var innst inni að vonast eftir að hann myndi vaða í Hicks og Gillett og jafnvel Rick Parry í bókinni, segja okkur nákvæmlega hvað klikkaði við Robbie Keane-kaupin og söluna, og svo framvegis. Hann talar mjög lítið um þá hluti. Til dæmis útskýrir hann vel hvers vegna þeir keyptu Robbie Keane sumarið 2008, segir í smáatriðum frá því hvernig þau kaup áttu sér stað og hrósar svo Keane nokkrum sinnum í umfjöllun um fyrstu leiki næsta tímabils. Síðan hoppar hann yfir janúarmánuð og fjallar næst um sigurleikina gegn Real Madríd í febrúar/mars 2009 og þá skyndilega segir hann bara að fyrst Keane hafi verið farinn hafi þeir þurft að treysta á Torres og Ngog. Sem sagt, hvað gerðist á milli þess sem hann keypti Keane og var ánægður með kaupin og þess að hann ákvað að selja hann fjórum mánuðum seinna, er ekki nefnt einu orði.

Ég skil það vel, svo sem. Hann tekur það skýrt fram í bókinni að hann líti á alla leikmenn sem drengi sína og oftar en einu sinni segist hann ekki vilja bregðast trausti leikmanna (sérstaklega Alonso og Gerrard) með því að segja frá einkasamtölum þeirra. En það voru samt eilítil vonbrigði að hann skyldi ekki fara meira í smáatriðin á því sem fór aflaga í sinni tíð. Eftir að hafa lesið An Epic Swindle eftir Brian Reade í fyrra, þar sem hann fer í saumana á skelfilegri eigendasögu Hicks og Gillett, hefði ég verið meira en til í að heyra hlið Rafa á þeirri sápuóperu.

Hann fjallar vissulega um þessa hluti, sérstaklega Klinsmann-söguna og samskipti sín við eigendurna frá þeim mánuði og fram að því að hann var rekinn. Bara ekki eins mikið og ítarlega og ég var að vonast eftir.

Engu að síður get ég mælt með þessari bók. Hún er kannski eilítill hvítþvottur á tíma Rafa, einbeitir sér að jákvæðu stundunum og forðast mikið að ræða það neikvæða, en engu að síður er þessi bók mjög fróðleg fyrir þá sem vilja rifja þessi sex tímabil upp og sérstaklega fyrir þá sem hafa áhuga á að lesa um taktískar pælingar Rafa og það hvernig hann undirbjó sig fyrir leiki.

Eigum við ekki að segja að Champions League Dreams fái 3 stjörnur af 5 hjá mér. Stutt, auðveld og skemmtileg lesning fyrir Liverpool-aðdáendur en þó ekkert sem gjörbreytir hugsanagangi manns. Ég hugsa að ég sé reiðubúinn að setja stóran punkt við þessi sex ár eftir að hafa lesið þessa bók og An Epic Swindle.

Peningar Manchester City

Óflokkað

Í gærkvöld dó síðasta veika von okkar manna um það að komast í Meistaradeildina á næsta tímabili þegar að Manchester City unnu Tottenham. Um leið varð ljóst að okkar menn eiga talsvert góða möguleika á sæti í Evrópudeildinni.

Í fyrra var það erfitt að horfast í augu við þá staðreynd að við myndum ekki spila í Meistaradeildinni. Í ár höfum við gert okkur grein fyrir þessu lengi, en sú staðreynd að það er Manchester City sem komst inn, er þó erfið. Því það er erfitt að ímynda sér sorglegra lið en Manchester City.

Aðdáendur þess liðs hafa mætt á leiki liðsins í tugi ára án þess að sú tryggð hefði hjálpað árangri liðsins af einhverju viti. En í gærkvöld mættu þeir til að horfa á málaliðaher City vinna Tottenham og þökk sé peningum frá Abu Dabi þá eru þeirra menn allt í einu komnir í Meistaradeildina.

Oft hneykslar fólk sig á því af hverju við á Íslandi höldum svona með Liverpool og finnum til tengsla við liðið. Ég held að stór hluti af þeirri tryggð sé sá að við erum í einhverjum tengslum við liðið og okkur finnst við virkilega skipta máli. Við kunnum að ofmeta hlutverk okkar, en við vitum þó að velgengni Liverpool og vinsældir liðsins hafa drifið liðið áfram. Við kaupum búninga og sjónvarpsáskriftir og ferðir til Liverpool. Og þegar þetta safnast saman með peningunum, sem koma inn frá Liverpool aðáendum í Liverpool og Singapore og í Noregi, þá hefur okkar lið úr peningum að ráða, sem það getur nýtt til þess að borga leikmönnum laun. Velgengni, saga og vinsældir veldur því að félagið á meiri peninga. Þetta er öfugt við lið einsog Manchester City, sem eru leikfang milljarðamæringa, sem að dæla peningum í liðið til að upphefja sjálfa sig, sín fyrirtæki eða sitt land. Þar skiptir framlag aðdáenda nánast engu, en öllu skiptir að eigendurnir séu tilbúnir að dæla peningum úr eigin vasa í leikfangið sitt. City hefðu getað boðið uppá ókeypis miða á völlinn og það hefði skipt eigendurna litlu máli.

Það var pínulítið sorglegt að horfa á stuðningsmenn Manchester City í gærkvöld því þeir eiga afskaplega lítinn þátt í velgengni liðsins síðustu tímabil. Þeir eiga engan heiður af því að liðið er allt í einu komið í Meistaradeildina. Nei, Manchester City er í Meistaradeildinni vegna þess að einhverjum barónum í Abu Dhabi datt í hug að henda peningum sínum í félagið og að nógu margir fótboltamenn eru nógu æstir í næsta launatékka til þess að leika fyrir liðið. Af hverju ættu annars menn einsog Yaya Toure eða Carlos Tevez að fórna ferli hjá Barcelona og Manchester United til þess að spila fyrir City?

Í Meistaradeildina fyrir England fara því á næsta tímabili tvö lið sem komast þangað á eigin verðleikum: Manchester United og Arsenal. Og tvö lið sem komast í Meistaradeildina vegna þess að eigendur þeirra liða eiga meiri pening en eigendur annarra liða. Það er sorglegt, en satt.

Hver er tilgangur knattspyrnuklúbbsins Manchester City í dag? Til hvers eru Abu Dhabi menn að dæla í félagið pening? Er það vegna þess að þeim þykir svo vænt um liðið eða vegna þess að þeim þykir svo vænt um fólkið í Manchester? Elska eigendurnir stórkostlegan sóknarleik Roberto Mancini? Nei, velgengni City á að tryggja eigendunum virðingu og betri stöðu. Alveg einsog Chelsea hefur gefið Roman Abramovitz virðingu og stöðu í London, sem að milljón lúxus snekkjur myndu ekki veita honum.

Ég er gríðarlega ánægður að úr eigendakrísu Liverpool í vetur kom upp sú staða að Liverpool eiga í dag menn sem ætla að reka liðið einsog fyrirtæki, sem á að skila þeim arði. Það er ánægjulegt því að lið sem eru rekin sem leikföng eigendanna og hafa það að markmiði að upphefja heiður eigendanna munu aldrei eiga sér bjarta framtíð.

25.05.2005

Óflokkað

Það eru fimm ár síðan skemmtilegasti dagur sem ég man eftir sem Liverpool stuðningsmaður átti sér stað, maður er ekki beint í stuði til að fara ítarlega út í þá keppni núna en læt þennan link þó fylgja með, mjög góð ferðasaga af opinberu síðunni.

Leiðindakvikindi eins og Einar Örn og SSteinn eru betur í stakk búnir að lýsa því hvernig þetta var live! Bölvaðir.