Erum við viss um að staðan í deildinni sé rétt? Erum við ekki bara að misskilja eitthvað hérna? Þið fyrirgefið en ég verð aðeins að fara yfir það sem gengið hefur á frá áramótum til að ná áttum á þessu öllu saman.

2014: 15 LEIKIR

Áramót 2013/14: Liverpool er í 5. sæti deildarinnar, sex stigum frá Arsenal á toppnum. Liðið sat í toppsætinu í haust og aftur um jólin, okkur til óvæntrar ánægju, og við erum almennt brosandi yfir því að liðið virðist vera á góðri siglingu í baráttunni um topp-4. Liðið rann hratt aftur á bak milli hátíða með tveimur tapleikjum gegn Manchester City og Chelsea. Við kvörtum yfir að dómgæsla hafi kostað okkur í báðum viðureignum en sannleikurinn er að bæði lið skoruðu tvö góð mörk á okkar menn og við segjum öll í kór að liðið geti ekki unnið leiki þar sem það fær á sig tvö mörk. Við erum alveg með það á hreinu.

1. janúar. Hull á Anfield. 2-0: Árið byrjar með sigri í tíðindalitlum leik. Agger og Suarez skora mörkin í fjarveru Sturridge, sem er búinn að vera meiddur í rúman mánuð, og í fjarveru Gerrard fær Suarez að bera fyrirliðabandið sem verðlaun fyrir magnaðan desembermánuð þar sem hann setti met með 10 mörkum á einum mánuði.

12. janúar. Stoke City á Britannia. 5-3: Eftir sigur á Oldham í bikarnum mætir liðið á einn af sínum hötuðustu völlum. Hér töpum við alltaf stigum, nema hvað að í ár er einhver sturlun í gangi og Liverpool skorar fimm mörk. Charlie Adam og Peter Crouch skora fyrir Stókarana en Sturridge er mættur aftur og hann og Suarez eru geðveikir. Þeim halda engin bönd í vetur og Sturridge skorar mark eftir að hafa haldið boltanum á lofti eins og selur með nefinu frá endalínunni. Við klípum okkur, hvað í andskotanum vorum við eiginlega að horfa á?

18. janúar. Aston Villa á Anfield. 2-2: Ömurlegur fyrri hálfleikur, einn sá versti undir stjórn Rodgers. Sturridge og Gerrard bjarga jafnteflinu en liðið virðist ekki hafa nægt púður í byssunum til að skora sigurmark þótt þeir hafi hálftíma til þess eftir að jafna. Rodgers prófar að nota Gerrard aftast á miðjunni og hann er ömurlegur. Við erum sultusvekkt, heimtum að Gerrard spili aldrei aftur þarna og að nú bara verði að kaupa þennan Konoplyanka frá Úkraínu til að auka sóknarmöguleikana, annars fer illa í vetur. Við erum alveg með það á hreinu.

28. janúar. Everton á Anfield. 4-0: Eftir sigur á Bournemouth í bikarnum kemur fyrsti stórslagur ársins. Everton hafa bara tapað tvisvar í vetur og við erum skíthrædd við þennan leik, þótt við séum of stolt til að segja það upphátt. Sturridge er geðveikur, skorar tvisvar og klúðrar víti þegar hann hafði séns á að tryggja þrennuna. Er svo eigingjarn í næsta færi á eftir, skýtur þegar hann átti að gefa og er tekinn út af með það sama. Erum við í alvöru að skammast út í Sturridge fyrir að hafa skorað tvennu gegn Everton? Skiptir engu, við slátrum þeim og setjum smá bil á milli okkar í deildinni. Þeir eiga ekki eftir að sjá okkur aftur í töflunni.

2. febrúar. West Brom á The Hawthorns. 1-1: Djöfulsins klúður. Suarez og Sturridge skapa forystu í fyrri hálfleik og liðið virðist vera að sigla þessu nokkuð rólega í höfn þegar Kolo Touré ákveður að bæta lýsingarorðinu kærulaus á ferilskrána sína. West Brom veitir ekki af jólagjöf í febrúar í sinni baráttu en þetta eru tvö töpuð stig. Við erum enn í topp-4 en 8 stigum á eftir Arsenal og ekkert útlit fyrir að það bil verði brúað ef liðið ætlar að gefa stig gegn liðum eins og West Brom og Villa í ár.

8. febrúar. Arsenal á Anfield. 5-1: HVAÐ?!? Geturðu sagt þetta aftur? Fimm eitt?!? Annar heimaleikurinn í röð þar sem stórlið er tekið og gjörsamlega kjöldregið. Staðan er orðin 4-0 eftir 20 mínútur, tölfræði sem er svo ótrúleg að ég þarf nokkur ár til að trúa henni. Menn spá því að þessi sigur komi okkur á beinu brautina í baráttunni um topp-4 og menn spá því líka að Arsenal-lið sem getur tapað svona illa úti gegn keppinautum sínum vinni titilinn ekki í ár. Við erum alveg með það á hreinu.

12. febrúar. Fulham á Craven Cottage. 3-2: Þetta er í raun fyrsti leikurinn þar sem menn segja upphátt orðin „af hverju ekki?“ Liðið lendir tvisvar undir og vörnin er úti að aka en á einhvern hátt nær liðið í sigur í uppbótartíma í leik sem hefði alltaf tapast í fyrra og hittífyrra. Gerrard setur vítið í blálokin og rífur sig úr treyjunni en menn gera ekki svoleiðis fyrir fjórða sætið. Er þetta lið að stefna hærra? Eigum við þá að horfa hærra líka? Það getur ekki verið. Við erum jú einu sinni Liverpool. Við vinnum ekki deildina.

23. febrúar. Swansea á Anfield. 4-3: Eftir svekkjandi tap gegn Arsenal í bikarnum mæta gömlu lærisveinar Rodgers á Anfield og enn og aftur sjáum við Liverpool vinna leik sem það hefði sennilega tapað stigum í fyrir ári síðan. Miklu betri í fyrri hálfleik, miklu verri í seinni hálfleik en samt finnur liðið einhvers staðar sigurmark. Jonjo Shelvey minnir á sig með mögnuðu marki en Jordan Henderson er betri og gerir betur með tvennu. Eftir leik horfi ég með Sigursteini kollega mínum á Kop.is á stuðningsmennina syngja „Poetry in motion“ í fyrsta skiptið. Við Steini ákveðum að horfa bara upp fyrir okkur fram á vorið og njóta þess í botn að vera yfir höfuð með í umræðunni um titilinn. City eða Chelsea eru samt alltaf að fara að vinna þennan titil, það erum við með á hreinu. En það er gaman að fá að fljóta með.

1. mars. Southampton á St. Mary’s. 3-0: Fram undan eru þrír erfiðir útileikir. Southampton hafa verið erfiðasta liðið fyrir Rodgers að ná tökum á, erkifjendur United munu selja sig dýrt á Old Trafford og Cardiff spila stórkallaboltann sem við höfum oft átt erfitt með. Menn gera sér vonir um á bilinu 4-7 stig í þessum leikjum. Bjartsýnni menn eru afskrifaðir hratt. En svo vinnur liðið bara ÞRJÚ núll á St Mary’s. Létt. Easy, who are ya? Hvað er eiginlega að gerast hérna? Þessi leikur er svo óspennandi að ég horfi á hann heima með öðru auganu, eins og ég sé bara vanur því að mínir menn slátri Southampton. Hvað er eiginlega að gerast hérna?

16. mars. Manchester United á Old Trafford. 3-0: United eru svo lélegir í aðdraganda þessa leiks, og Liverpool svo góðir, að ég spái Liverpool nánast skyldusigri í þessum leik. Liverpool mætir á Old Trafford og vinnur í leik sem er eiginlega aldrei í hættu og sigurinn gæti verið stærri. Gerrard tekur Sturridge á þetta og klúðrar þrennunni úr víti. Suarez skorar lokamarkið og fagnar með Gerrard fyrir framan Patrice Evra. David Moyes er enn stjóri United eftir leikinn. Þeir voru efstir í fyrra og eru núna í sjöunda sæti. Við vorum í sjöunda sæti í fyrra en erum núna fjórum stigum á eftir Chelsea í efsta sætinu og farnir fram úr Arsenal, sem virtist langsótt fyrir fimm vikum síðan. Menn klípa sig, fast, en vakna ekki.

22. mars. Cardiff City á Cardiff City Stadium. 6-3: Cardiff eru að fara að falla og Óli Gunnar LOLskjær er í fýlu út í Liverpool. Skiptir engu. Þeir komast tvisvar yfir en auðvitað vinna okkar menn samt, skora sex eins og ekkert sé. Suarez hleður í þrennu enda fáránlega langt síðan síðast (desember, það er langt ef þú heitir Luis Suarez). Menn eru opinberlega byrjaðir að telja sigurleikina og liðið var að taka þrjá í röð á útivelli eins og ekkert sé. Enginn trúir því sem er í gangi.

26. mars. Sunderland á Anfield. 2-1: Liðið er hyllt á leiðinni inná Anfield eins og sigursæl herfylking hafi snúið heim eftir landvinninga. Sem er nákvæmlega það sem marsmánuður var. Liðið hefur ekki spilað á Anfield í mánuð og hér sést örla á eilitlu stressi yfir stöðunni. Sigurinn hefst með herkjum, sá sjöundi í röð, og liðið er skyndilega bara stigi á eftir Chelsea í toppsætinu. City eiga þó tvo leiki til góða. Bæði þessi lið koma á Anfield í apríl. Getur liðið haldið dampi þangað til og gert þá leiki spennandi?

30. mars. Tottenham á Anfield. 4-0: Sennilega auðveldasti sigur tímabilsins. Tim Sherwood situr allan leikinn uppí stúku og segir eftir leik að það hefði engu skipt þótt hann mætti í vinnuna á hliðarlínunni. Gæðamunurinn á liðunum er algjör. Við unnum þá samt 5-0 á útivelli í desember, sem er ennþá betra. Allir hlæja að Tottenham. Þeir héldu að þeir væru með’etta. Þeir eru ekki með’etta.

6. apríl. West Ham á Upton Park. 2-1: Allir eru skíthræddir við þennan leik. Big Sam kann að leggja rútunni og sækja á 4-5-skallatennis leikkerfinu og hann hatar Liverpool. Allir eru sannspáir þar sem þessi leikur er stórkostlega erfiður. Þeir fá gefið ruglmark ársins rétt fyrir leikhlé og allt virðist borðleggjandi fyrir eitt stykki gamaldags hrun eftir hlé en í staðinn eru okkar menn bara með tök á öllu, sækja forystuna á ný og sigla þessu svo í höfn. Síðan hvenær er Liverpool-liðið svona yfirvegað? Þetta er níundi sigurleikurinn í röð. Gengið í deildinni er svona: WWW WWW WWW og liðið er komið í toppsætið. City á enn leiki til góða en Chelsea töpuðu óvænt fyrir Crystal Pulis. Hvað er að gerast hérna?

13. apríl. Manchester City á Anfield. 3-2: Tilfinningaþrungin vika þar sem Hillsborough-rannsóknin er í fréttunum og deildir um alla Evrópu minnast þess að 25 ár eru liðin frá þeim skelfilega harmleik. 24 ár eru liðin síðan Liverpool vann titil og það virðist ákveðin symmetría í þessum tveimur löngu biðum eftir deildartitli og réttlæti fyrir hina 96 og fjölskyldur þeirra. Tilfinningarnar flæða yfir um eins og í sjóðandi potti á fallegum sunnudegi á Anfield. Okkar menn eru frábærir í hálftíma, svo eru City-menn frábærir í hálftíma, svo er þetta lokasprettur þar sem winner takes it all. Og winnerinn er Phil Coutinho. Allt ætlar um koll að keyra, leikirnir sem City eiga inni gilda ekki lengur, sigurleikirnir eru orðnir tíu, Gerrard tárast í leikslok og heldur svo þrumuræðu yfir liðinu inná vellinum. Þetta er of mikið. Ég get þetta ekki lengur. Liverpool FC er fjórum leikjum frá því að gera hið ómögulega.

Og þá komum við að Norwich. City gerðu óvænt jafntefli við Sunderland á heimavelli í vikunni og því eru okkar menn í enn sterkari stöðu. Staðan, í hnotskurn, er þessi: þrír sigrar og jafntefli gegn Chelsea skila titli sama hvað Chelsea og City gera í sínum leikjum. Misstígi liðið sig einhvers staðar gegn Norwich, Crystal Pulis eða Newcastle verður liðið að vinna Chelsea eða treysta á að önnur lið hirði af þeim og City stig. Þetta er áfram erfitt en á einhvern ótrúlegan hátt virðist þetta allt vera að falla meira og meira með okkur með hverri umferðinni sem líður.

Einn leik í einu segja samt Brendan Rodgers og Steven Gerrard og allir aðrir.

NORWICH CITY

Andstæðingarnir á páskasunnnudagsmorgun eru Norwich City. Þeir eru það lið sem Rodgers hefur gengið best með síðan hann kom til Liverpool; í þremur deildarleikjum gegn þeim höfum við unnið 5-2 úti, 5-0 heima og svo síðast 5-1 heima í desember. Suarez hefur skorað þrennu, eitt og fernu gegn þeim auk þess sem hann skoraði þrennu gegn þeim vorið 2012 undir stjórn Dalglish. Rodgers er því með 9 stig af 9 mögulegum og markatöluna 15-3 í þremur leikjum og Suarez er með 11 mörk í 4 síðustu leikjum gegn Kanarífuglunum. Vá.

Annars er skemmst frá því að segja að Norwich eru í stórkostlegum vandræðum. Þeir héldu sér uppi nokkuð örugglega á fyrsta ári sínu í Úrvalsdeild undir stjórn Paul Lambert. Hann fór frá þeim og tók við Aston Villa fyrir tveimur árum og í staðinn var Chris Hughton ráðinn. Hann hélt þeim einnig nokkuð örugglega uppi í fyrra og byrjaði ágætlega í vetur, var örugglega um miðja deild eða þar rétt fyrir neðan þar til í febrúar en síðan þá hefur liðið hrunið og náð aðeins í 8 stig úr 11 síðustu leikjum. Hughton var rekinn í síðustu viku og unglingaliðsþjálfarinn Neil Adams fékk í staðinn það verkefni að halda liðinu fyrir ofan fallsætin. Þeir eru í 17. sæti í dag, tveimur stigum frá fallsætinu, og hafa ekki verið í fallsæti síðan að þeir laumuðust rétt snöggvast niður í 18. sætið í 9.-10. umferð en fóru svo upp aftur.

Hvers vegna eru þeir þá að panikka svona? Af því að síðustu fjórir leikir þeirra í deildinni eru svona:

• Liverpool (h)
• Man Utd (ú)
• Chelsea (ú)
• Arsenal (h)

Shit. Með öðrum orðum, þá nægir Fulham fyrir neðan þá í raun einn sigur og þá er bara orðið nokkuð líklegt að Norwich nái ekki í stigið sem þeir þurfa til að halda sér uppi. Þetta leikjaplan gerir það að verkum að þeir eru að halda í síðustu hálmstráin um helgina, þrátt fyrir að vera enn ekki í fallsæti. Skrýtið en satt.

Adams gerði miklar breytingar á liðinu í sínum fyrsta leik um síðustu helgi, þar sem þeir heimsóttu einmitt Fulham og töpuðu 1-0. Hann stillti upp 4-5-1, lagði mikla áherslu á miðjuleikinn og setti framherjann Ricky van Wolfsvinkel inn í framlínuna en sá hafði misst traust Hughton fyrr í vetur. Van Wolfsvinkel kostaði slatta síðasta sumar og var hátt skrifaður og til mikils ætlast. Hann skoraði mark í fyrstu umferð deildarinnar en hefur ekki skorað síðan fyrir Norwich, en Adams virðist ætla að veðja á að hann geti komið stjörnustrækernum sínum í gang og að sá muni vinna kraftaverkið sem þeir þurfa.

Í leiknum gegn Fulham voru þeir meira með boltann og talsvert betri aðilinn í leiknum. Felix Magath, stjóri Fulham, talaði um að hans menn hefðu ekki átt sigurinn skilið og hann væri því ekki ánægður í leikslok, sem segir sitt um frammistöðu Norwich. Þeir hefðu átt að skora nokkur mörk í leiknum en með framherja í dauðadái og miðjumenn sem skortir sjálfstraust er erfitt að stíga lokaskrefið.

Ofan á þetta bætist svo að vörnin hjá þeim er sennilega sú lélegasta í deildinni í vetur (ásamt Fulham sem hafa fengið flest mörk allra liða í stóru deildum Evrópu á sig). Og svo er Luis Suarez á leiðinni í heimsókn.

Ég býst engu að síður við að Norwich selji sig dýrt í þessum leik. Þeir gætu valdið okkur vandræðum á miðjunni og ef van Wolfsvinkel tæki upp á því að hrökkva í gang gegn okkur yrði maður hreinlega bara að yppa öxlum og segja að einhvers staðar hlaut þetta að hætta að rúlla fyrir okkur.

Ég er hins vegar á því að Liverpool á alltaf að skora fleiri mörk á þessa vörn en þeir skora á sjóðheita miðverði okkar. Víkjum okkur að því sem öllu máli skiptir, Liverpool-liðinu.

LIVERPOOL

Brendan Rodgers sat blaðamannafund á fimmtudag og sagði fátt óvænt: Jordan Henderson er í leikbanni og Daniel Sturridge er tæpur í þennan leik, allir aðrir sem hafa verið heilir eru það áfram. Hann hefur í raun enga ástæðu til að breyta byrjunarliðinu, og hefur ekki verið að breyta sigurliði mikið í vetur, nema vegna þess að Henderson og væntanlega Sturridge eru ekki tiltækir í byrjunarlið í þetta sinn. Ég vona að þeir setji Sturridge á bekkinn frekar en að taka einhverja sénsa svo hann geti byrjað. Ég vil frekar hafa hann á bekknum eða uppí stúku gegn Norwich og heilan gegn Chelsea en að taka séns og missa hann út tímabilið.

Ekki skilja það svo að ég sé að horfa meira á Chelsea. Sturridge hefur hvort eð er verið mistækur í síðustu 2-3 leikjum sínum og það gæti komið liðinu ágætlega að vera án hans gegn fimm manna miðju sem leggur áherslu á að vinna baráttuna um boltann.

Ég spái því einmitt að Rodgers muni nota tækifærið og setja inn tvo miðjumenn í stað Henderson og Sturridge, þétta miðjuna með góðan pakka á bak við Suarez frammi. Hinn valkosturinn er að setja annað hvort Victor Moses eða Iago Aspas inn í liðið og ég sé það ekki gerast; Moses yrði alltaf að víkja aftur gegn Chelsea þar sem hann má ekki spila gegn þeim, sem myndi koma meira róti á liðið, og Aspas er bókstaflega sá eini sem hefur verið að kvarta yfir litlum spilatíma sem hefur gert það að verkum að hann hefur varla fengið að hita upp, hvað þá spila, fyrir Rodgers síðan hann fór í blöðin.

Ég spái því að Joe Allen og Lucas Leiva komi báðir inn við hlið Steven Gerrard í þessum leik. Allen er sá besti sem við eigum til að halda uppi svipaðri pressu og Henderson hefur verið að gera og Lucas sýndi gegn West Ham að hann getur alveg spilað fyrir framan Gerrard á miðjunni, en hann bjó til sóknarfærið sem við fengum sigurvítið úr í þeim leik.

Það er annað mikilvægt við að setja þá báða inn og það er að við getum ýtt sjóðheitum Sterling og Coutinho enn framar á völlinn í fjarveru Sturridge. Vörnin verður óbreytt og með þessum breytingum ættum við að sjá þessa leikaðferð á sunnudaginn:

MÍN SPÁ

Maður fyrir mann erum við með betra lið en Norwich. Betri markvörður, betri vörn, betri miðja og margfalt betri framherji. Okkar leikmenn hafa miklu meira sjálfstraust í dag, knattspyrnustjórinn okkar er að starfa á algjörri hámarksgetu á meðan þeirra stjóri er ungur og að reyna að ná tökum hratt á drulluerfiðri stöðu. Ofan á það bætist að Norwich eru happamótherjinn okkar og að Luis Suarez, einn þriggja bestu leikmanna heims í dag, elskar fátt meira en að mæta þessu liði og virðist skora að vild gegn þeim (þ.m.t. tvisvar frá miðju síðustu tvö árin. TVISVAR!).

Af hverju er maður þá svona stressaður fyrir þennan leik? Af því að það er svo mikið undir. Jafntefli eða tap hér gerir stöðuna aftur erfiða fyrir okkar menn og stillir liðinu upp við vegg varðandi það að þurfa sigur gegn Chelsea. Sumir eru kannski hræddir við að það er nákvæmlega allt á pappírnum okkur í hag fyrir þennan leik en ég er hræddari við stressið sem verður á liðinu í þessum fjórum umferðum.

Liðið vantar eitt stig til að tryggja topp-4 og einn sigur til að tryggja sig á meðal þriggja efstu í vetur. Það er ótrúlegt eitt og sér, og enn ótrúlegra er að vera efstir og í hörkubaráttu um titil á lokametrunum, en þetta lið okkar er engu að síður ungt og þótt þarna séu að störfum íþróttasálfræðingar og hvaðeina þá bara hlýtur pressan einhvern tímann að segja til sín. Hún gerði það næstum því í seinni hálfleik gegn Sunderland og hún gerði það klárlega eftir hlé gegn City um síðustu helgi. Í bæði skiptin náðu menn samt að grafa djúpt og finna það sem til þarf til að klára leikinn.

Ég ætla að spá því að stressins vegna muni þetta ekki vera jafn auðvelt verkefni fyrir liðið og Norwich hafa venjulega verið. Það kæmi mér ekkert á óvart að sjá óvandaðar sendingar, lítinn rythma í spilamennskunni og jafnvel óvenjulegan klaufaskap fyrir framan bæði mörk. Þeirra séns er að skora á undan og vona að okkar menn fari á taugum, sem er í raun ekkert svo fjarstæðukennd von miðað við pressuna á Liverpool.

Engu að síður ætla ég að spá okkur sigri. Liðið verður kannski stressað en það hefur verið að sýna að það hefur karakter og hæfileika til að klára leikina, líka þegar þeir eru ekki að falla með okkur eða hlutirnir eru ekki að ganga vel (Fulham, Cardiff, Sunderland, City). Þetta verður þungt próf en okkar menn munu standast það. Við vinnum þetta 3-1 með tveimur mörkum seint í leiknum. Suarez skorar en ekki þrennu.

Þrjú stig á sunnudaginn, ég hef fulla trú á því. Og áfram syngjum við, poetry in motion, tra lala lala …

Áfram Liverpool!