Maður getur auðveldlega séð Peter Moore fyrir sér: Hokinn yfir tölvunni seint um kvöld, þrjú til fjögur excel skjöl opin, fimm hálf kláraðir tebollar á borðinu ásamt tugum blaða með krassi á. Síminn logar, John Henry meðal þeirra sem hafa verið í sífellu símasambandi. Hann er búin að vera á skrifstofunni í tólf tíma að reyna að leysa einfalt vandamál, allar tekjur Liverpool hafa þornað upp og styrktaraðilar eru sumir hverjir farnir að krefjast endurgreiðslna. Hann þarf að halda stjörnunum sínum ánægðum og glíma við að halda klúbbnum gangandi. Þess fyrir utan er hann með 200 starfsmenn sem hann hefur lofað að missi ekki tekjur, en hafa ekkert að gera því klúbburinn, borgin og landið er stopp.

Peter sýpur á ísköldu tei og lætur vaða. Ekkert stórmál, hann ákveður að nýta úrræði breskra stjórnvalda og fá skattgreiðendur til þess að borga 80% af launum starfsmanna sem hann hefur ekki vinnu fyrir. Þetta er t.d. öryggisverðir á Anfield, fólkið í afgreiðslunni og fleiri starfsmenn sem vinna bara í kringum leiki. Hann veit að hann er að gera sjálfsmark en sendir enga síður skilaboð til almannatengils Liverpools, sem tilkynnir þetta. Svo brestur á stormurinn.*

*Höfundur tekur fram að þessi sena er algjörlega skálduð, allt nema að Peter Moore tók þessa ákvörðun.

Hví eru stuðningsmenn Liverpool brjálaðir?

Jurgen Klopp showed compassion for all at the start of this pandemic, senior players heavily involved in @premierleague players taking wage cuts. Then all that respect & goodwill is lost, poor this @LFC https://t.co/9bE8Rw1veE

— Jamie Carragher (@Carra23) April 4, 2020

Ef einhver var á Twitter rétt áður en Heima með Helga hófst í gær hefur hann líklega tekið eftir að stuðningsmenn Liverpool voru brjálaðir vegna ákvörðunar klúbbsins að setja starfsmenn hans á „furlough.“ Það er þess virði að fara í hvað þetta er og af hverju klúbburinn varð sér til skammar með þessu.

Furlough er er samskonar viðbragð breskra stjórnvalda við Covid og 25% leiðin hér á Íslandi. Í grunninn þýðir þetta að ríkið tekur á sig stóran hluta launakostnaðar fyrirtækja, svo þau segi fólki ekki upp. Það er útfærslumunur hér og þar, til dæmis mega starfsmenn ekki vinna neitt fyrir fyrirtækið á meðan þeir eru á þessu plani á Bretlandseyjum. Að sama skapi þarf vinnuveitandi ekki að borga nein laun ef þau vilja það ekki. Furlough dekkar allt að 80% af launum starfsmanna, það skal tekið fram að Liverpool lofaði að greiða hin tuttugu prósentin. Eins og hér heima er þak á greiðslunum frá ríkisstjórninni, 2500 pund á mánuði. Það eru um það bil 440.000 íslenskar. Það eru ýmsir vankantar á þessu prógrammi sem er ennþá verið að vinna í og bregðast við en það skiptir ekki öllu máli fyrir þessa grein.

Allavega. Liverpool ákvað að nýta sér þetta ráð og stuðningsmenn telja það vera til skammar og ég er sammála. Í fyrra græddi Liverpool um 50 milljónir fyrir skatt. Mörgum stuðningsmönnum finnst það vera móðgun við sósíaliskar stoðir Liverpool að velta þessum launakostnaði yfir á skattgreiðendur þegar Liverpool gætu líklega tekið höggið. Bara þó þú getir gert eitthvað, þýðir ekki að þú ættir að gera það.

Það er líka þess virði að benda á að miðað við PR slysið sem þetta hefur valdið, virðist upphæðin ekki stór. 200 starfsmenn sem gætu hámark fengið 2500 pund hver frá ríkinu, í þrjá mánuði er heildar upphæð uppá 1.5 milljón punda. Það er um það bil það sem liðið borgaði fyrir fingur hægri handar Virgil Van Dijk (baugfingur til þumalputta sirka, ég er ekki viss um litli putti teljist með).

Þannig að bara svo það sé á hreinu: Þetta var skammarlegt bragð og þó að klúbburinn dragi þetta til baka (sem mér finnst líklegt, FSG mega eiga það að þeir ná venjulega í boltann eftir sjálfsmark) þá er þetta svartur blettur á þeim sem eigendum.

Við erum öll hrikalega ánægð með FSG sem eigendur í dag (eða vorum það fyrir helgi) en það er auðvelt að gleyma að þeir voru alls ekki svona vinsælir fyrstu árin. Stuðningsmenn Liverpool voru illa brenndir af síðustu bandarísku eigendum liðsins og nálguðust þá nýju af varfærni. Þó Bretar noti orðin Yank og American ekki alltaf sem diss, þá eru þessi orð aldrei hrós. Ég hef áður hrósað FSG á Kop.is fyrir að læra af mistökum sínum og þangað til fyrir viku hélt maður að þeir væru búnir að finna jafnvægið milli eigin viðskiptahugmynda og hugsjóna Liverpool FC, þeir þurfa að bregðast hratt við storminum og þó þeir geri það óaðfinnanlega þá mun þetta seint gleymast. Epískt sjálfsmark, svo ekki sé meira sagt.

Það gerir furlough ákvörðun Liverpool að þeim mun stærra klúðri að fyrir utan hana virðist Liverpool vera að gera allt rétt: styrkja góðgerðarsamtök, verja starfsmenn sína frá tekjutapi og hafa ekki sagt neinum upp. En þetta verður það sem allir munu minnast.

Stærra samhengið

Ekkert hér fyrir neðan er ætlað að afsaka ákvörðun FSG og Liverpool. En þessi ákvörðun vekur nokkrar áleitnar spurningar um fótbolta, Bretland og framtíð íþróttarinnar.

Satt besta að segja, ef maður hefur fylgst með breskum miðlum síðustu vikur, væri skiljanlegt ef maður héldi að það væri fótboltamönnum að kenna að heilbrigðiskerfi breta sé við það að springa. Svo ég segi það eins skýrt og ég get: Af hverju í andskotanum er heilbrigðisráðherra Bretlands að nota daglegu blaðamannafundi sína til að tjá sig um laun fótboltamanna?

Government must be buzzing with all the focus on football! NHS frontline workers still lacking PPE and people are still dying in their 100’s!

— Rome to Madrid via Istanbul (@tedthered77) April 4, 2020

Maður þarf eiginlega að setja þetta í annað samhengi til að átta sig á hversu absúrd þetta er. Sjáið þið fyrir ykkur að Víðir Reynisson myndi á morgun segja í beinni: Já, svo verða íþróttafélög hér á landi að hætta að greiða fólki laun, það er algjör tímaskekkja að fólk fái borgað fyrir íþróttastarf á svona tímum.

Það er ofboðslega auðvelt að benda á ríka fótboltakalla á svona tímum og segja að laun þeirra séu fáránleg. Í hjarta fótboltans (sérstaklega á Englandi) er líka ákveðin togstreita sem hefur aldrei verið leyst úr.

Leikurinn var fyrir þrjátíu árum stærsta og mest áberandi útrás menningar verkamannastéttarinnar. Svo byrjaði Úrvalsdeildin og peningar flæddu inn í boltann, sérstaklega efsta lag hans. En þann dag í dag eru flestir enskir fótboltamenn úr neðri lögum samfélagsins og almennt bera Englendingar ekki virðingu fyrir fólki sem klífur upp samfélagsstigan. Þar að auki er ákveðin þversögn að stemningin sem myndast á völlunum er risahluti af vinsældum enska boltans en fólkið sem bar ábyrgð á að halda uppi sú stemningu hefur í sífellt minna mæli efni á að mæta á leiki.

Það er út af þessari togstreitu sem svo auðvelt er að benda á fótboltamenn og gera grýlur úr þeim þegar þarf á að halda. Ég er ekki að segja að leikmennirnir ættu ekki að taka á sig hluta að högginu sem nú ríður yfir samfélagið, en ég er ósammála því að stilla þeim svona upp við vegg.

Auðvitað hefur deildin og leikmenn málað sig út í horn með því að vera sein að bregðast við. Jordan Henderson er víst búin að vera hlaupa á milli manna til að fá skipuleggja risagjafir til góðgerðamála, ef það hefði verið búið áður en leikmannasamtökin tilkynntu að þau ætluðu að biðja leikmenn um 30% launlækkun liti dæmið öðruvísi við. Auk þess kom Wayne Rooney með mjög góðan punkt í pistli sínum um helgina: Allt ferlið um viðbrögð deildarinnar hefur verið bakvið luktar dyr, af hverju þurftu samtökin að tilkynna opinberlega að leikmenn ættu að taka á sig launalækkun? Áður en þeir höfðu fengið að vita af þessari ákvörðun það er að segja.

Enska deildin lítur líka extra illa út vegna þess að spænsku og ítölsku deildirnar eru löngu búnar að taka ákvarðanir um lækkun launa leikmanna og að verja minni starfsmenn. Skiptir engu þó þessi lönd hafi þurft að glíma við veiruna fyrr og eru þess vegna fyrri til að taka þessar ákvarðanir, þetta lætur Englendinga líta illa út.

Utan frá virðist staðan vera þannig að flestir leikmenn vilja hjálpa og allir vilja að þeir hjálpi. Hins vegar er greinilega gangi eitthvað stríð bakvið tjöldin sem tefur ákvarðanir og lætur alla líta illa út. Ég er þeirrar skoðunar að það er ekki á ábyrgð fótboltaheimsins að leysa úr þeim risavandamálum sem heimsbyggðin stendur frami fyrir, en fótboltamenn eru enga síður leiðtogar og geta gert heilmikið gott. Þeir eru bara ekki að gera það núna og þess vegna líta þeir og félögin illa út. Sé frá Íslandi virðist líka sem það sé verið að leita að blóraböggli fyrir léleg viðbrögð, við skulum muna að sú ótrúlega samstaða sem náðst hefur á Íslandi um viðbrögðin við Covid eru nánast einsdæmi, í stærri löndum þar sem breyturnar eru fleiri hefur engan vegin gengið jafn vel að sameina þjóðir gegn vágestinum fræga.

(Enn þá) Stærra samhengi: Er spilaborgin að hrynja?

“When Richard Branson, the wealthy owner of Virgin Atlantic Airways, was asked how to become a millionaire, he had a quick answer: ‘There’s really nothing to it. Start as a billionaire and then buy an airline.’

Maður hefur séð ýmsar útgáfur af þessu spakmæli, sem ýmist Richard Branson eða Warren Buffet eiga að hafa sagt. Ástæðan fyrir að ég set þetta hér að flugfélög og fótboltalið eru að miklu leyti svipuð fyrirtæki. Bæði brenna gífurlegu fjármagni, eru mun minni gróðakýr en maður hefði haldið miðað við hversu mikið við hugsum um þau og bæði treysta á að það sé aldrei stoppað.

Núna er allt stopp. Alls staðar. Liverpool, United, City, Burnley, Motherwell, Icelandair, Virgin Airlines FH, Valur, KR… þessi félög og fyrirtæki munu ekki fá krónu í kassann næstu mánuði, kannski ekki fyrr en í júlí-ágúst. Það er sjaldgæft fyrirtæki sem getur lifað af hálft ár alveg tekjulaust. Styrktaraðilar eru þegar farnir að krefjast endurgreiðslu, sjónvarpspeningarnir hafa þornað upp. Burnley, úrvalsdeildarlið til margra ára, voru fyrsta liðið til að segja opinberlega að þeir munu fara á hausinn í ágúst ef deildin fer ekki aftur af stað fyrir það. Skoska FA gaf það út að furlough planið muni líklega bjarga meirihluta liða þar frá gjaldþroti.

There's been a lot of heat and fury around football, wages, morals, obligations, leadership & responsibility in recent days. IMO, lots of people, not least players, and the PL, do want to do the right thing. But reality is, it's complex. A thread.

1/n

— Nick Harris (@sportingintel) April 4, 2020

Ástæðan fyrir þessu er auðvitað hin ótrúlega samkeppni í fótboltaheiminum. Lið verða að eyða hverri krónu sem þau eiga í að keppa um að komast upp á næsta stig, ef stuðningsmenn kæmust að því að liðið sæti á digrum sjóð til að veðra af sé slæm ár myndu þeir líklegast brjálast.

Sem kveikir síðustu spurningu mína, sem ég hef ekkert gott svar við: Hvað ef ástæðan fyrir að Peter Moore ákvað að setja starfsmenn á þetta prógramm er að liðinu munar um þessar milljónir. Ef meira segja lið eins og Liverpool, sem er á efsta tindi fótboltans munar um þennan pening, hvað þýðir það fyrir liðin neðar í keðjunni? Erum við að fara að missa einhverja tugi liða í gjaldþrot?

Martröð ensku úrvalsdeildarinnar er ekki að deildirnar klárist í júlí bakvið luktar dyr. Matröð allra liða er að efstu deildirnar séu ekki að fara að klárast og Sky, BT og tugir annara sjónvarpstöðva og styrktaraðila krefjist endurgreiðslu. Ef það gerist mun þurfa meira en 30% launalækkun leikmanna til að stoppa uppí gatið. Liverpool skaut sig í fótinn í gær, illa. En ég óttast að þeir hafi skotið sig í fótinn til að reyna að ná honum úr gildru sem þeir eru fastir í og ef þeim tekst ekki að losa fótinn þá sé allur skrokkurinn í hættu.

Formáli: Tölum um fílinn í herberginu sem engum langar að tala um. Heimurinn er í tveggja-þriggja mánaða pásu fyrir utan fólk í heilbrigðisstéttinni og öðrum nauðsynja stéttum. Við tökum auðvitað af ofan fyrir þeim, munið að þið gangið aldrei ein. Þetta hefur meðal annars þau áhrif að það er ekkert í gangi í kringum Liverpool. Það eru kannski einhverjir að glíma við samviskubit yfir því hversu mikið þeir sakna fótboltans, sem er algjör óþarfi. Boltinn er risahluti af rútínu og lífi margra og eðlilegt að sakna hans. Ættum við bara að hætta að hugsa um íþróttir, leyfa síðunni að liggja í dvala næstu mánuði? Einhverjum þætti það kannski viðeigandi, ég er ekki einn þeirra.

Þannig að ég tek fram núna: Auðvitað eru hlutir í heiminum sem skipta meira máli en fótbolti þessa dagana. En þetta er vefsíða um Liverpool og fótbolta, ef þið eruð á annað borð að heimsækja hana geri ég ráð fyrir að þið viljið lesa um eitthvað annað en ónefndan vírus. Þannig að við ætlum að halda evirkni hérna næstu vikur og viljum sérstaklega hvetja ykkur í að taka þátt í umræðum í kommentakerfinu. Einnig, ef ég má tala ögn á persónulegu nótunum, þá er ég einn þeirra nokkur þúsund Íslendinga sem vinn nú bara fjórðung af því sem hann gerði fyrir mánuð. Ég ætla að reyna að nota auka tímann á uppbyggilegan hátt, meðal annars með því að skrifa nokkra pistla hér sem mig hefur langað að skrifa en hafa enga sérstaka tímapressu á sér. Nú þegar þetta er komið:

Költ hetjur Liverpool

Hverjir eru költ hetjurnar hjá Liverpool? Það fer auðvitað eftir því hvernig maður skilgreinir költ hetju. Ég ætla nota mína skilgreiningu og leyfa öðrum að rífast um hvort hún sé rétt. Költ hetja er leikmaður sem er A) Gífurlega vinsæll hjá afmörkuðum hópi stuðningsmanna. Sá afmarkaði hópur getur verið allir stuðningsmenn ákveðins liðs, en þá má hann ekki vera vinsæll utan þess liðs og B) Helst ekkert sérstaklega góður en einhverjar minningar tengdar honum eru sterkar.

Kannski er best að vinna með það hverjir eru ekki költ hetjur og svo fara yfir í hverjir eru költ hetjur og hvers vegna. Jamie Carragher er til dæmis ekki költ hetja, hann er alltof vinsæll utan Liverpool og spilaði alltof mikið í aðalliðinu. Fowler er ekki költ hetja nema ef við horfum bara á seinni hlutann ferlilsins hjá Liverpool og menn eins og John Barnes, Ron Yeats og Emlyn Hughes eru bara legend og ekkert annað.

En hér er (ófullkominn) listi minn yfir költ hetjur Liverpool. Röðin er handahófskennd og listinn ekki tæmandi.

Jerzey Dudek

Ég velti oft fyrir mér hvernig Dudek væri minnst hjá Liverpool ef ekki væri fyrir Istanbul. Mig grunar að hans væri ekkert minnst að viti. Jerzey kom frá Feynoord til Liverpool í ágúst 2001 og varð strax aðalmarkamaður liðsins. Tímabilið 2002-03 var hann maður leiksins í úrslitaleik deildarbikarsins gegn Manchester United.

En næstu tímabil var það ljóst að hann var bara ekki nógu stöðugur til þess að vera aðalmarkmaður Liverpool. Rafa Benetiz segir frá því í bók sinni Champions League Dreams (ef einhver er að leita að bókum til að drepa tímann þessa daga, þá eru margar verri en hún) að hann hafi viljað markmann sem gat tekið meiri stjórn á teignum og Jerzey vissi fyrir úrslitaleikinn gegn AC Milan að Pepe Reina væri á leiðinni inn.

Við vitum svo öll hvað gerðist í úrslitaleiknum. Í seinni hálfleik og framlengingu átti Dudek líklega besta hálfleik ferilsins, varði nokkrum sinnum gjörsamlega stórfenglega og nokkrum sinnum á hátt sem ég er viss um að hann sjálfur gæti ekki útskýrt. Í vítaspyrnukeppninni kom andi Bruce Grobbelar yfir hann og hann varði tvær spyrnur. Þrátt fyrir komu Pepe Reina þá var Dudek áfram hjá Liverpool til 2007, þegar hann fór til Real Madrid og sótti nokkrar dollur þar.

Kannski það skrýtnasta sem gerðist á löngum ferli hans var að hópur stuðningsmanna gaf út lagið Du the Dudek. Lagið var gefið út til að safna pening fyrir stuðningsmann Liverpool sem var handtekinn fyrir Evrópuleik liðsins í Búlgaríu. Njótið:

Michael Robinson

Því hefur stundum verið velt upp hvernig leikmanni sem kemur inn í Liverpool til að keppa við þríeykið frammi muni ganga. Það er ekki einfalt að koma inn og keppa um stöðu við menn sem eru svona augljóslega í heimsklassa. Einn leikmaður sem gæti kannski tengt við þá er Michael Robinson, framherjinn sem kom inn í liðið árið 1983 til að keppa við Ian Rush og Kenny Dalglish.

Robinson fæddist í Leicester og spilaði fyrstu ár sín í atvinnumennsku hjá Preston North End, fór þaðan til City og svo Brighton áður en hann kom til Liverpool. Hann spilaði ekki nema ár hjá Liverpool og náði 30 leikjum fyrir liðið. Liðið vann þrjá titla þetta tímabil: deild, deildarbikar og Evrópubikar.

Robinson var engan vegin besti leikmaður liðsins en vann sig inn í hjörtu stuðningsmanna með því að gefa sig 100% í allt sem hann gerði. Hann sagði seinna glottandi að Ian Rush hefði látið hann líta út fyrir að vera betri en hann var, því það var sama hvert Michael skallaði boltann í einvígum, Rush var alltaf mættur. Takið líka eftir í markasyrpunni hversu mörg mörk Robinson eru því hann eltir lausan bolta og nær að djöfla honum þannig inn. Það skaðaði ekki orðspor hans að eitt af 13 mörkum hans var fyrir framan Kop stúkuna gegn Everton.

John Arne Risse (Who! Wha! I wanna knooooo…)

Ok John Arne er alveg á mörkum þess að vera of góður til að geta kallast költ hetja, allavega í upphafi ferilsins. Hann spilaði sjö ár hjá Liverpool, samtals 348 leiki fyrir liðið og vann aragrúa bikara. Klárlega skemmtilegasti Norðmaður sem leikið hefur á Englandi. Á ákveðnum tímabilum eftir að hann fór frá liðinu er maður viss um að þjálfarar Liverpool hefðu gefið hönd og fót fyrir að hafa hann í bakverðinum í staðinn fyrir… ja þið vitið hverja.

En hann var enn þá vinsælli en gæði hans og framlag sögðu til um. Hann var einn af þeim leikmaður sem skyldi alltaf allt eftir á vellinum, sem líklega það eina sem gulltryggir vinsældir meðal stuðningsmanna (ekki bara Liverpool, en sérstaklega mikið hjá Liverpool.) Hann dalaði þegar leið á ferilinn hjá Liverpool, hann átti til að fara of mikið upp völlinn og gera of mörg mistök. Sumir hafa haldið fram að hann hafi verið fyrsta útgáfan að nútíma vængbakverðinum. Ef það er rétt þá var hann á undan sinni samtíð.

En stærsta ástæðan fyrir að menn minnast hans jafn hlýlega og raun ber vitni er að þegar hann skoraði, þá SKORAÐI hann. Af 30 mörkum hans fyrir Liverpool voru svona 28 sem áttu heima á lista yfir besta mark ársins á því tímabili. Meðal fjarlægðin frá marki þegar hann skaut var um það bil 30 metrar. Vissulega enduðu tvö-þrjú skot upp í stúku en hvað er það milli vina? Já og svo eru hann og Craig Bellamy líka ágætis golf félagar, eða þannig.

David Fairclough

Það er hægt að færa mjög góð rök fyrir að Fariclough sé upphaflegi super-subinn. Á átta ára ferli hjá Liverpool spilaði hann 154 leiki. Í 62 af þeim leikjum kom hann inná af bekknum. Af tæplega 50 mörkum fyrir liðið skoraði hann 18 eftir að hafa komið af bekknum, en það er ekki sama hvenær þú skorar. Án nokkurs vafa var stærsta augnablik hans þegar hann kom af bekknum í frægum leik á móti St. Etienne, 17. Mars 1977.

Á þessum árum voru stuttbuxur stuttar, mottur ekki bara fyrir mars og Liverpool ríkjandi meistarar oftar en ekki. Þegar 20 mínútur voru eftir voru Liverpool 2-1 yfir, en staðan 2-2 í einvíginu og St. Etienne á leiðinni áfram vegna útivallarmarks. Þegar sex mínútur voru eftir slapp David í gegn, fyrir framan Kop stúkuna og renndi boltanum í netið sem þýddi að Liverpool komust áfram og unnu að lokum fyrsta evróputitilinn í Róm. Lýsandi mælti þá hin frægu orð: „The super-sub strikes again!“ Titillinn festist við hann og hann bar blendnar tilfinningar til hans. Taldi hann (mögulega réttilega) að hann væri og of góður til að vera svona mikið á bekknum. Það hlýtur að hafa sviðið pínu að hafa verið hjá liðinu öll þess ár, skorað mikilvæg mörk en aldrei fá heilt tímabil sem aðal maðurinn. Kannski sviðið meira að allavega tvisvar á þessum átta árum þá vann Liverpool titilinn en David var ekki með nægilega marga leiki til að fá medalíu.

Seinni hluta ferilsins vafraði hann milli liða bæði innan Englands og utan en hóf aftur störf í kringum Liverpool þegar ferlinum lauk. Árið 2006 völdu 110.000 stuðningsmenn Liverpool uppáhaldsleikmenn sína í sögu félagsins og endaði hann í 18. Sæti. Ekki slæmt.

Ragnar Klavan.

Bara svo ég setji einn hérna sem er ekki markaskorari og einn frá tímum samfélagsmiðla. Ragnar Klavan var ekki sérstaklega góður hafsentu, með fullri virðingu fyrir dýrasta eistneska fótboltamanni sögurnar. Hann var keyptur til að vera þriðji kostur í vörninni á eftir mönnum eins og Dejan Lovren og Joel Matip. Hann var reyndar keyptur sama sumar og Sakho var frystur út úr liðinu, spurning hvort hann hafi átt að vera enn þá aftar í goggunarröðinni.

En eins og hafsentar Liverpool eiga það til að gera voru hafsentarnir mikið meiddir þetta tímabil og tímabilið á eftir. Ragnar okkar spilaði að lokum 53 leiki fyrir liðið á tveimur tímabilum, oft settur inn á völlinn til að loka leikjum. Hann spilaði aldrei neina stjörnuleiki en líka aldrei neina gjörsamlega hörmulega leiki. Á netinu fóru menn að kalla hann clean-sheet-Klavan og brostu í aðra tönn. Aldrei legend en maður hugsa ógurlega hlýlega til hans.

Gary McAllister

Sagan segir að lagið hans geti á réttum degi verið lengsta lag í söngvabók Liverpool. Skotinn Gary McAllister var James Milner sinnar kynslóðar: Kom til Liverpool árið 2000, þá 35 ára. Hann hafði unnið Englandsmeistaratitilinn 92 með Leeds og hefur Jamie Carragher meðal annars talað um að gamli kom með ákveðið sigurhugarfar og stál inn í klefann hjá Liverpool.

Hann spilaði tvö tímabil í rauðu og gífurlega mikilvægur hlekkur í þrennu liðinu. Skoraði meðal annars eitt og lagði upp þrjú í úrslitaleiknum gegn Alaves. Fimmta mark Liverpool í leiknum? Sjálfsmark Alaves eftir aukaspyrnu Macca gamla. Hann spilaði líka tímabilið á eftir en fór frá liðinu í Maí 2002 til að taka við sem þjálfari Coventry.

Heiðurslistinn:

Lucas Leiva, Igor Biscan, Dirk Kyut, Bellamy, Divock Origi, Dirk Kyut, Sami Hyypia, Luis Garcis (reyndar væri hægt að setja bara allt Istanbul liðið), Bruce Grobbelaar, Joey Jones, Titi Camara og svo margir aðrir.

Þetta eru bara nokkrir að þeim mörgu leikmönnum sem má kalla költ hetjur Liverpool. Hverja vantar og hvers vegna? Hvaða leikmenn elskið þið sem ykkur finnst engin annar fíla? Nú er ég farin að fela mig á meðan hinir pennarnir fatta að ég nennti ekki að skrifa um Aly Cissokho…