Sunnudagspælingar

Þann 21. október síðastliðinn töpuðu okkar menn sínum fjórða útileik á tímabilinu, 2-0 gegn Man U á Old Trafford. Allt varð brjálað, og það réttilega því eftir andlausa frammistöðu liðsins virtist renna upp fyrir mönnum það ljós að liðið ætti langt í land að geta blandað sér í toppbaráttuna á Englandi. Daginn eftir þennan leik skrifaði ég pistil þar sem ég reyndi að horfa björtum augum fram á veginn. Ég reyndi með pistli mínum ekki að fegra töpin fjögur heldur að einbeita mér frekar að möguleikum liðsins á að rétta sig við í deildinni fram að jólum.

Ég spáði því þá að í fjórtán leikja runu fram að jólum ætti liðið að geta innbyrt tíu sigra. Leikirnir urðu fimmtán – við bættist Deildarbikarleikur gegn Birmingham – og nú þegar fjórtán þeirra hafa verið leiknir hefur liðið unnið tíu, nákvæmlega eins og ég spáði. Vinni liðið Watford á Þorláksmessu, eftir tæpa viku, mun þessi spá mín hafa ræst að öllu leyti nema einu, við töpuðum gegn Arsenal í deildinni. Í kjölfar þess taps sögðu menn að sigur í Úrvalsdeildinni væri útilokaður í vetur, en þótt ég sé enn sammála þeirri skoðun verður að viðurkennast að staðan í dag er öllu jákvæðari en hún var þá.

Frá tapleiknum gegn United, þann 21. október, og fram að tapleiknum gegn Arsenal 12. nóvember unnu okkar menn fimm leiki í röð, þar af héldu þeir hreinu í þremur. Framan af tímabili hafði slappur varnarleikur og óstöðug markvarsla háð liðinu sem varðist svo vel á síðustu leiktíð, en fyrir Arsenal-leikinn virtist varnarleikurinn væri að ná fyrri styrk og liðið að ná fullri ferð. Oft er það þó svo að til að geta farið þrjú skref áfram þarf maður stundum að byrja á tveimur áfram, svo einu til baka og loks aftur tveimur áfram. Þetta skref til baka í uppsveiflu liðsins kom á Emirates Stadium, þar sem titilvonin dó endanlega út og hvergi stóð steinn yfir steini í varnarleik liðsins. Það var 12. nóvember, og Liverpool voru enn í neðri hluta deildarinnar, á meðan toppliðin Man U og Chelsea virtust vera að hverfa yfir sjóndeildarhringinn.

17. desember. Skoðið töfluna hérna til hægri vandlega. Það er enn eftir ein umferð af fyrri helmingi mótsins, og Liverpool eru komnir upp í þriðja sætið. Ellefu stig skilja okkar menn og Chelsea að en þrettán eru í topplið Man U. Eftir Arsenal-tapið voru okkar menn á sléttri markatölu ef mig minnir rétt, nú eru þeir ellefu mörk í plús. Arsenal eru á eftir okkur í deildinni og með svipaða markatölu, þrátt fyrir að þykja besta sóknarliðið í deildinni. Chelsea eru enn smáspöl fyrir ofan okkur, en í fyrra skildu níu stig liðin að í lok leiktíðar. Nú eru þau ellefu og þeir eiga meðal annars eftir að koma á Anfield.

Byrjun tímabilsins voru stór vonbrigði, því mótmælir ekki nokkur maður. En í kjölfar tapleikja gegn Everton, Chelsea, Bolton, Manchester United og Arsenal þótti sumum ástæða til að lýsa því yfir að Benítez væri vanhæfur til að stjórna toppliði í ensku Úrvalsdeildinni, á meðan aðrir kepptust um að úthúða nær hverjum einasta leikmanni liðsins. Meira að segja Gerrard þótti andlaus og sumir stungu upp á því að við hefðum kannski betur selt hann til Chelsea fyrir rúmu ári. Slíkur var ofsinn í gagnrýninni að allt raunsæi gleymdist og menn töluðu/skrifuðu á stundum eins og þeir væru stuðningsmenn Leeds en ekki Liverpool.

Það er hins vegar staðreynd að í fótbolta er ekkert til sem heitir fortíð. Þú ert aðeins eins góður og þinn síðasti leikur og þínar framtíðarhorfur. Man U eru á toppi deildarinnar en forskot þeirra minnkaði úr fimm stigum niður í tvö um helgina, er þeir töpuðu gegn liði í fallbaráttu. United eru efsta lið deildarinnar, en samt brosir enginn United-aðdáandi eftir þessa helgi. Chelsea-menn geta brosað breiðar, þrátt fyrir að vera neðar í deildinni, því þeirra menn unnu stórgóðan útisigur og finna að pendúllinn í toppbaráttunni er að sveiflast þeim í vil.

Okkar menn eru í þriðja sæti. Eftir tapið gegn Arsenal stakk ég upp á því að menn létu United og Chelsea eiga sig í bili og einbeittu sér að því að setja hin liðin á milli okkar og þriðja sætisins í töflunni fyrir neðan okkur. Liðið hefur nú gert þetta og það er vissulega góð tilfinning að horfa niður fyrir okkur á Arsenal og hin liðin. Þýðir þetta að þriðja sætið sé gulltryggt, að við getum byrjað að fagna þátttöku í Meistaradeildinni að ári? Alls ekki, það er jú bara stig sem aðskilur þessi lið. En það er betra að vera stigi fyrir ofan Arsenal en stigi fyrir neðan þá, er það ekki?

Horfum aðeins um öxl. Síðast þegar liðið fékk á sig mark var þann 12. nóvember gegn Arsenal. Þá fékk liðið á sig þrjú mörk. “Varaliðið” fékk á sig þrjú til viðbótar gegn Galatasaray í merkingarlausum æfingarleik undir merkum Meistaradeildarinnar þann 5. desember síðastliðinn, en að öðru leyti hefur liðið ekki fengið á sig mark í sjö leikjum! Sex þessara leikja hafa verið í deildinni; tvö markalaus jafntefli og fjórir sigrar. Í þessum sex leikjum okkar síðan tólfta nóvember er markatalan 12-0 og liðið hefur hirt 14 af 18 mögulegum stigum. Það er töluvert góður árangur að mínu mati og þótt jafnteflin gegn Portsmouth og Middlesbrough hafi pirrað okkur eru þau smávægileg miðað við taphrinuna sem á undan gekk.

Í dag er vika til jóla og einn leikur eftir fram að þeim tíma. Liðið hefur sigrað tíu af síðustu fjórtán leikjum og tapað tveimur, þar af einum merkingarlausum. Í þessum fjórtán leikjum hefur liðið haldið hreinu í tíu, og næsti leikur er heima gegn Watford, leikur sem okkar menn geta búist við að vinna og halda hreinu í. Liðið sigraði í riðli sínum í Meistaradeildinni með meira öryggi en nokkru sinni fyrr – setti stigamet og var svo öruggt að Rafa gat leyft sér að stilla upp varaliði í síðasta leiknum. Framundan eru tveir bikarleikir á Anfield gegn Arsenal, í sitt hvorri keppninni, kræsileg rimma í 16-liða úrslitum Meistaradeildarinnar gegn meisturum Barcelona og nokkuð ljúft leikjaprógram í deildinni alveg fram á vorið.

Ef við horfum um öxl eru Arsenal liðið sem geta hvað helst sótt að okkar mönnum. Þeir eiga enn eftir að taka á móti Man U og heimsækja bæði Chelsea og okkar menn. Þá eiga þeir eftir nágrannaslaginn sinn við Tottenham á útivelli. Við þetta bætist form þeirra rauðhvítu síðan við mættum þeim síðast og þá sé ég enga ástæðu fyrir bjartsýni þeirra um að fara fram úr Liverpool í deildinni. Í fyrra skildu rúmlega tíu stig þessi lið af og í ljósi aðstæðna sé ég ekkert því til fyrirstöðu að Liverpool stefni á sama stigamun í vetur.

Ef við horfum fram á veginn eru áskoranirnar margar, en þær eru þarna til að sigrast á þeim. Ef okkar menn ætla sér bikarsigur þurfa þeir að fara í gegnum Arsenal-liðið. Það er ekki víst að báðir leikir þessara liða á Anfield sigrist en þannig er jú bikarinn, allt getur gerst. Í Evrópu þarf liðið að fara í gegnum sjálfa meistarana ef dollan með stóru eyrun á að snúa aftur til Anfield, en þannig viljum við jú hafa það. Það er okkar mönnum einfaldlega í hag að vera afskrifaðir við hvert fótmál í Evrópu, kannski fá Börsungar að komast að því áður en yfir lýkur.

Í deildinni komast menn hraðast yfir með því að líta ekki um öxl heldur fram á veginn. Besta leiðin til að skilja Arsenal eftir í rykinu er að halda áfram að sigra leiki, og besta leiðin til að sigra leiki er að setja stefnuna á liðin fyrir ofan. Chelsea eru ellefu stigum fyrir ofan okkar menn og þótt við getum nálgast þá á ég enn ekki von á því að þeir leyfi ellefu stigum að verða að engu fyrir sumarið. United-liðið hins vegar, eins og kom í ljós í dag, gæti verið að missa flugið og hafa einfaldlega ekki mannskapinn í að halda spilamennskunni á því stigi sem hún hefur verið í vetur. Ef ég hugsa með hjartanu sé ég bæði þessi lið fyrir mér gera tvö jafntefli hvort áður en þau koma á Anfield, en þá gætum við vel blandað okkur í titilbaráttuna á lokasprettinum. En ef ég hugsa með höfðinu – og það er yfirleitt það sem hefur réttara fyrir sér – þá sé ég Chelsea fyrir mér sigla fram úr United á næstu vikum, og okkur að nálgast erkifjendurna frá Manchester verulega.

Í dag er sautjándi desember, og Liverpool eru í þriðja sæti deildarinnar og sjá fram á forvitnilega leiki í Evrópu og tveimur bikarkeppnum. Hugsið það lágt svo enginn heyri til ykkar, en þetta tímabil er langt frá því að vera búið …