29. nóvember, 2006
Ja hérna. Í kvöld tóku okkar menn á móti Portsmouth á Anfield í Úrvalsdeildinni og þrátt fyrir að hafa haft yfirburði á vellinum nær allan leikinn og sótt án afláts tókst okkar mönnum ekki að skora og niðurstaðan því grátlegt 0-0 jafntefli.
Eftir meiðsli miðjumanna á undanförnum dögum gerði Rafa það sem flestir bjuggust við og setti Jamie Carragher á miðjuna. Liðið í dag var sem hér segir:
Reina
Finnan - Hyypiä - Agger - Riise
Pennant - Gerrard - Carragher - García
Crouch - Kuyt
Bekkur: Dudek, Paletta, Guthrie, El Zhar, Fowler.
Í fyrri hálfleik fannst mér okkar menn spila virkilega góða knattspyrnu. Við vorum að sækja upp báða kantana og sérstaklega var Jermaine Pennant að fá gott pláss upp hægri kantinn. Oft var þó eins og síðasta sendingin væri óvönduð eða að kæruleysi einkenndi leik liðsins upp við vítateig Portsmouth-liðsins. Gestirnir stilltu upp svipað og við höfum verið að sjá aðkomulið stilla upp á Anfield nýlega, með einn framherja og svo mjög varnarsinnaða miðju þar fyrir aftan. Þeir voru sterkir líkamlega og náðu að trufla sóknarspil okkar manna allan leikinn.
Mér fannst liðið okkar spila vel í fyrri hálfleik en vera helst til of þolinmóðir varðandi markaskorun. Það er eins og menn hugsi með sér að það liggi ekkert á þótt eitt færi klúðrist, þetta komi á endanum. En í kvöld bara gerðist það ekki. Í síðari hálfleik þéttu Portsmouth-menn vörn sína og í raun fjaraði sóknarleikur okkar manna út fljótlega eftir hlé. Ef ykkur finnst ég vera að sleppa því að tala um dauðafæri leiksins, þá er það af því að þau voru svo til engin. García átti góðan skalla í hliðarnetið í fyrri hálfleik og Gerrard annan slíkan undir lok leiks, en að öðru leyti var lítið í leik okkar manna - þrátt fyrir alla yfirburðina á vellinum - sem benti til þess að þeir væru að fara að skora mark.
Sem sagt, markalaust jafntefli staðreynd og það verður að teljast mikil vonbrigði. Arsenal, Everton, Bolton og Aston Villa töpuðu öll sínum leikjum í kvöld, ef okkar menn hefðu bara náð að skora eitt helvítis mark hefðu þeir farið upp í þriðja sætið í deildinni, tveimur stigum á undan Arsenal sem ættu þó leik til góða. En allt kom fyrir ekki og í staðinn jöfnuðum við Arsenal að stigum í 6.-7. sætinu.
Það er ekki við miklu meira að bæta eftir þennan leik. Dirk Kuyt og Peter Crouch náðu sér aldrei á strik í sókninni í kvöld og þótt Luis García hafi verið næst því að skora hjá okkar mönnum vantar enn töluvert uppá leikformið hjá honum. Jermaine Pennant heldur áfram að njóta góðs pláss á kantinum en það veldur vissulega áhyggjum hversu lítið kemur út úr öllum hans tækifærum. Kannski kemur þetta hjá honum, hann er enn nýkominn til liðsins, en það er oft ansi frústerandi að bíða eftir að hann hrökkvi í gang.
Eini bjarti punktur kvöldsins var sá að þeir Nabil El-Zhar og Danny Guthrie spiluðu sína fyrstu leiki fyrir Liverpool í kvöld. Hvorugur þeirra sá reyndar mikið af boltanum en þetta var þó byrjun og það er vonandi að þeir fái frekari tækifæri í næstu leikjum, í meiðslaveseninu á miðjunni.
Að lokum koma fimm fullyrðingar sem liggja mér á hjarta eftir að hafa horft á Liverpool spila þrjá heimaleiki, halda hreinu í þeim öllum en ná bara að skora þrjú mörk í tveimur þeirra:
Agger, Hyypiä og Carragher hljóta að vera meira með boltann við fæturna en allir aðrir leikmenn Liverpool til samans. Það er áhyggjuefni hversu keimlíka aðferð öll lið nota gegn okkur, eins og menn viti hvernig auðveldast sé að stoppa þetta lið okkar.
John Arne Riise þarf að hætta að reyna að senda boltann upp kantinn í gegnum klofið á andstæðingum. Ég legg til að Rafa sekti hann í hvert sinn sem hann reynir þetta, þetta hefur ekki gengið síðan fyrir páska. Árið 2002.
Reina hefur núna haldið hreinu í fjórum leikjum í röð. Fyrir ykkur Pollýönnurnar þarna úti (og mig líka) þýðir þetta bara eitt: YESSSSSS!!!!!!!
Robbie Fowler er að klárast sem knattspyrnumaður hjá toppliði. Því miður, en svona er þetta bara. Kallinn er á sínu síðasta tímabili hjá Liverpool og ég hreinlega efast um að hann fái fleiri leiki með liðinu eftir að Bellamy kemur til baka eftir réttarhöldin sín. Eigum við að kalla á Sinama-Pongolle tilbaka í janúar?
Pennant, þegar þú ert kominn framhjá manninum er engin þörf á að sóla hann aftur. Og aftur, og aftur, og aftur … líttu bara upp, sjáðu hvar Kuyt er, og gefðu svo helvítis boltann þangað. Í níu af hverjum tíu skiptum sem hann gefur boltann fyrir er hann búinn að mála sig út í horn og þarf að senda fyrir í blindni, þegar hann hefði getað gefið fyrir í góðu rými örskömmu áður. Þetta er fáránlega pirrandi upp á að horfa.
Maður leiksins: JAMIE CARRAGHER. Það er sama hvar goðsögn er látin spila, hún spilar alltaf eins og goðsögn.