Í dag er föstudagur og eftir þriggja mánaða tímabil þar sem föstudagur hefur enga sérstaka merkingu fyrir fótboltaáhugamönnum erum við aftur komin í gamla formið: í dag er föstudagur sem þýðir að á morgun er leikur í ensku Úrvalsdeildinni! Okkar menn heimsækja nýliða Sheffield United í fyrsta leik og það er ljóst á allri umfjöllun að til mikils er ætlast af okkar mönnum. Ég man hreinlega sjaldan eftir að hafa séð jafn háar eftirvæntingar hjá Liverpool, ekki einu sinni eftir að Houllier náði öðru sætinu vorið 2002 og keypti Diouf það sumarið. Ekki einu sinni þá bjuggust menn við jafn sterku liði og nú, en það á sér nokkrar ástæður:

1. Leikmannakaup. Rafa og Rick Parry hafa skotið ásum fram úr báðum ermum í sumar og er ljóst að á pappírnum er nákvæmlega ekki yfir neinu að kvarta varðandi kaupin í ár. Pennant, Bellamy og Gonzalez auka hraðann og breiddina í sókn liðsins á meðan Dirk Kuyt mun koma með góða samkeppni og (vonandi) hrúgu af mörkum í framlínuna, á meðan Agger og Paletta gefa okkur langþráða breidd í hjarta varnarinnar. Ef nýju leikmennirnir ná flestir að standa sig eitthvað nálægt því sem vænst er af þeim verður þetta virkilega góður vetur, en eins og alltaf getur brugðið til beggja vona.

1. Stöðugleiki liðsins á síðasta ári. Eins og hefur margoft komið fram þá höluðum við inn fleiri stigum en Chelsea frá því í októberbyrjun 2005 og fram á vorið í deildinni. Frá því að þeir sigruðu okkur 4-1 á Anfield í október náðum við í 75 stig úr 33 deildarleikjum, samanborið við 67 stig þeirra úr sama leikjafjölda. Slík tölfræði skiptir litlu þegar á heildina litið en hún sýnir okkur svart á hvítu að Liverpool-liðið er orðið stöðugt og öflugt í deildinni, þannig að við megum búast við að liðið spretti út úr startholunum á fyrstu vikum þessa tímabils.

2. Þriðja tímabilið hjá Rafa. Hann neitaði sjálfur að gefa sér einhvern tímaramma til að gera liðið að meistaraefnum þegar hann tók við fyrir tveimur árum, en það vissu allir að við vorum að horfa á lágmark þriggja tímabila bið. Fyrsta tímabilið fór í að vinna úr leifum hópsins sem Houllier skildi eftir sig, en það tímabil skilaði óvænt sigri í Meistaradeild. Á síðustu leiktíð fór Rafa svo að setja meira og meira af sínum brennimörkum á liðið og það sýndi sér í hraðri og jafnri þróun liðsins sem virtist stundum vera að stökkbreytast í hálfgert ferlíki fyrir augum manns. Í vor unnum við svo FA bikarkeppnina ensku. Nú er Rafa með hinn fullgerða hóp í höndunum, þar sem hver einasti maður er þar fyrir tilstuðlan Rafa og vegna þess að Rafa vill hafa viðkomandi þarna inni, ekki af því að það á eftir að finna staðgengla eða slíkt. Þetta er þriðja tímabilið og því það fyrsta þar sem við getum talist sannir áskorendur til Englandsmeistaratitilsins.

Spurningin er svo bara: Er það raunhæfur möguleiki að ætla liðinu að vinna Deildina í ár?

Mitt svar er eitthvað á þessa leið: Nei, en það er raunhæfur möguleiki að ætla liðinu að gera alvarlega atlögu að sigri í Deildinni.

Ég lít ennþá svo á að Chelsea séu með það dýran leikmannahóp og með það sterka leikmenn í öllum stöðum, sem flestar eru tvímannaðar, að þeir ættu að öllu eðlilegu að vinna titilinn aftur í vetur og sennilega næstu árin líka. Þetta eru einfaldlega staðreyndir sem öll hin liðin verða að horfast í augu við framvegis: það er óraunhæft að ætla liðum að geta boðið upp á jafn ríkulegan mannskap og sterka breidd og Chelsea geta, og ef svo ólíklega vildi til að þeir töpuðu tigninni í vetur þá myndi Abramovich sennilega svara því með því að eyða öðrum hundrað milljónum punda næsta sumar til að gera liðið enn betra. Chelsea-ferlíkið er komið til að vera, hvað sem tautar og raular, og raunsætt mat mun því alltaf þýða að þeir eru líklegastir.

Hins vegar geta hlutir farið úrskeiðis hjá þeim eins og öðrum. Nýir leikmenn geta tekið óvenju langan tíma að komast í takt v ið enska boltann, þeir geta lent í meiðslum og/eða einhverju drama innan liðsins og fleira í þeim dúr. Og það sem gerir þessa leiktíð spennandi, svona fyrirfram, er að maður sér vísi að slíkum vandamálum hjá liðinu núna. José Mourinho stendur frammi fyrir því að þurfa að fórna 4-3-3 kerfinu sínu fyrir 4-4-2 til að koma þeim Ballack og Schevchenko fyrir í liðinu, en nýtt leikkerfi skapar óvissu. Kannski virkar það ekkert jafn vel og 4-3-3?

Þá eru leikmenn eins og William Gallas, Wayne Bridge og Didier Drogba eins og handsprengjur í nestiskörfu; að öllu eðlilegu eru þeir meinlausir en maður veit aldrei hvenær pinninn hverfur og allt verður vitlaust. Í ár, umfram síðustu tímabil, býst ég hreinlega við að sjá einhverja prímadonnuna fara í fýlu hjá meisturunum. Mourinho á ærið verk fyrir höndum að halda þessu batteríi gangandi og vel smurðu.

En nóg um Chelsea. Ef þeir eru líklegir meistarar, hvar standa okkar menn þá? Erum við þá ekki bara að horfa uppá baráttuna um annað sætið og svo kannski bikartitla með? Eflaust, en það segir samt ekki alla söguna. Ef Chelsea setja annað stigamet og spila þéttar en nokkru sinni fyrr mun ég ekki örvænta. Ef Rafa getur bætt stigatölu liðsins þriðja árið í röð og skilað okkur öðru sætinu á eftir Chelsea verð ég að vissu leyti sáttur, svo lengi sem okkar menn hafa allavega látið Chelsea hafa fyrir því að halda titlinum.

Málið er nefnilega það að ef eitthvað fer úrskeiðis hjá Chelsea er það á ábyrgð okkar manna að tryggja að þeir séu klúbburinn sem nýti sér það. Og ég held að það sé fyllilega hægt; við erum ekki langt undan Chelsea hvað varðar gæði leikmannahóps og breidd og stöðugleikinn er kominn til að vera hjá okkar mönnum. Það er til gott máltæki sem segir að ef maður miðar á tunglið en drífur ekki gæti maður samt landað stjörnu. Það á vel við hér; ef okkar menn setja stefnuna á titilinn í ár (og sigur í öllum bikarkeppnum sem liðið tekur þátt í) þá mun ég ekki telja neina skömm í því að lenda í öðru sætinu, vitandi það að menn hafi gert sitt besta til að stöðva Chelsea og í það minnsta látið þá svitna aðeins.

Og hver veit? Kannski verður stjörnuhrap og við innbyrðum tunglið eftir allt saman. Venjulega er ég manna fyrstur til að biðja fólk um að stilla væntingum sínum í hóf þegar nýtt tímabil gengur í garð en í ár finnst mér liðið einfaldlega hafa unnið sér inn þann rétt að við gerum kröfur til þeirra. Þeir hafa gott af því að finna eftirvæntingarnar á herðum sínum, ef í þessum strákum blundar á annað borð meistaraeðlið þá bregðast þeir vel við pressunni og svara henni á réttan hátt.

MÍN SPÁ: Fyrsta eða annað sætið í deildinni, að mínu mati er ekkert annað ásættanlegt í vetur. Ég veit ekki hversu mikið hungur verður í bikarkeppnirnar ensku eftir að hafa farið í úrslit í þeim báðum á síðustu átján mánuðum, en ég er sannfærður um að við förum lengra í Meistaradeildinni en við gerðum á síðustu leiktíð. Ég spái því að okkar menn berjist við Chelsea um titilinn fram á síðasta leikdag (ætla ekki að spá því hvort liðið hefur það að endingu) og að við förum allavega í undanúrslitin í Meistaradeildinni.

En eins og Rafa segir jafnan byggist velgengnin upp á því að taka einn leik í einu. Róm var ekki byggð á einum degi og ef okkar menn ætla sér að vera með í baráttunni í maí 2007 þurfa þeir að vinna lið eins og Sheffield United á útivelli. Á morgun hefst veislan og ég vona svo sannarlega að okkar menn verði tilbúnir í slaginn. Reyndar er ég nokkuð viss um að svo verður, því ég treysti Rafa orðið algjörlega!