Einar Örn sagði:
"Kristján Atli náði greinilega ekki heldur tilgangi skrifa minna. Það er ágætt. Það, sem við þurfum á þessari síðu er almennileg ritdeila á milli okkar."
Ókei, viltu ritdeilu?
Ég náði alveg því sem þú varst að meina með pistlinum. Þú varst ekki að blammera Henry fyrir leikaraskapinn sem slíkan, heldur fyrir það að þetta skuli hafa átt sér stað mánuði eftir að hann blammeraði meira og minna alla aðra en sjálfa sig fyrir að stunda þennan óhugnað sem leikaraskapur er. Ég náði því, og setti ekki út á þau ummæli hjá þér.
Ég notaði hins vegar mín ummæli til að taka það skýrt fram að ég ætlaði ekki að bregðast jafn hart við þessu eins og þú gerðir, jafnvel þótt um hræsni hefði verið að ræða af hálfu Henry. Ástæðan fyrir því að ég bregst ekki illa við hræsni Henrys er sú að ef ég gerði það væri ég alveg jafn mikill hræsnari og hann, af þeim ástæðum að ég veit sem er að ég hefði sennilega gert það sama í hans sporum, og að ég hef gert mig "sekan" um að fagna því þegar mitt lið (Liverpool) hagnast á umdeildum atvikum sem þessum.
Jú, það er alltaf súrt í bland við sætt að fagna slíku. Harry Kewell lét sig detta og dæmd var vítaspyrna á Yeovil og ég fagnaði, en hálf skammaðist mín fyrir. Svo mundi ég: hversu oft voru okkar menn undir stjórn Houllier rændir augljósum vítaspyrnum þennan veturinn? Ég taldi atvikin í huganum og fagnaði svo, því við áttum einn svona vafasaman dóm inni.
Fyrir rúmu ári síðan skoraði Luis García frægt mark gegn Chelsea og þegar það gerðist gat maður ekki verið viss um að hann hefði farið inn. Margendurteknar endursýningar og nokkrar glöggar ljósmyndir áttu síðar eftir að staðfesta að boltinn fór yfir línuna, en jafnvel þegar ég var ekki viss, í hita augnabliksins, hvort boltinn fór yfir eða hvort þetta var hrein og klár heimadómgæsla þá fagnaði ég eins og brjálaður maður. Ég gerði það af því að:
Xabi Alonso horfði á umræddan leik úr áhorfendastæðunum. Takk, Eiður.
Tiago. Anfield á nýársdag. Hendi á marklínu sem neitaði Antonio Nunez um sitt fyrsta mark með Liverpool.
Xabi Alonso. Anfield á nýársdag. Fótbrotinn eftir tæklingu Frank Lampard.
Hinn yndislega óþolandi José Mourinho.
Ég fagnaði. Og skammaðist mín ekkert fyrir. Og mun ekki skammast útí Frakka fyrir að fagna í gær, né Henry fyrir að hafa tekið út smá karma á Carles Puyol, því þótt ég sé Barcelona-maður verð ég að viðurkenna að hann átti þetta að vissu leyti inni eftir meðferðina á Henry í París í maí.
Nógu skýrt fyrir þig Einar, eða þurfum við að framlengja þessa ritdeilu okkar?