27. febrúar, 2005
Jæja, Liverpool tapaði víst fyrir Chelsea í úrslitum deildarbikarsins. Margir höfðu spáð þessu, en enginn hefði sennilega geta spáð því fyrirfram að við myndum skora eftir 40 sekúndur, að Gerrard myndi skora sjálfsmark og að þrjú mörk yrðu skoruð í framlengingu.
Þetta eru mikil vonbrigði og ég veit varla hvað ég á að skrifa um. Það er enginn, sem maður getur kennt um þetta og erfitt að segja hvað fór úrskeiðis. Chelsea liðið var gríðarlega sterkt og þeir voru klárlega betra liðið í leiknum. Samt var ALGJÖR óþarfi að tapa þessu.
Benitez kom talsvert á óvart fyrir leikinn og spilaði 4-5-1
Dudek
Finnan - Carragher - Hyypiä - Traoré
Kewell - Gerrard - Hamann - Riise
Garcia
Morientes
Fyrir leikinn var látið að því liggja að Kewell væri frammi með Morientes, en Kewell var í rauninni á hægri kantinum og Luis Garcia frammi.
Þetta virtist heppnast gríðarlega vel því eftir aðeins 43 sekúndur hafði Liverpool skorað. Það var barátta fyrir utan vítateig Chelsea, og boltinn barst til Fernando Morientes. Hann sýndi magnaða takta, snéri af sér varnarmenn Chelsea og gaf svo fullkomna sendingu á John-Arne Riise, sem beið á fjarstöng. Riise tók boltann á loft og hamraði honum í hornið. Algjörlega óverandi fyrir besta markvörð í ensku deildinni, Petr Chech.
En það sem eftir lifði hálfleiks gekk lítið sem ekkert upp. Chelsea var með boltann nær allan tímann. Það mátti svo sem búast við því, en aðalvandamál okkar var að um leið og við fengum boltann þá var reyndu Liverpool menn að sækja alltof hratt á alltof fáum mönnum. Þetta leiddi alltaf til þess að Chelsea fékk boltann aftur eftir eina til tvær snertingar á milli Liverpool manna.
Harry Kewell var ekki að spila vel og það sama má segja um John-Arne Riise og Gerrard, sem gáfu alltof margar sendingar á Chelsea menn. Einnig virtist Kewell áhugalaus. Luis Garcia barðist allavegana einsog ljón, en Kewell virtist vera nokk sama um hvað væri að gerast. Einnig voru Gerrard og Hamann ekki að spila nógu vel fram á við. Ég verð reyndar að hafa þann fyrirvara að ég sé ekkert alltof vel og ég og vinur minn sátum á slæmum stað, en mér fannst Steven Gerrard ekki gera nokkurn skapaðan hlut fram á við.
Seinni hálfleikur var svipaður. Harry Kewell var meiddur og Antonio Nunez kom inná fyrir hann og lék betur en Kewell. Traore meiddist síðan á 67. mínútu og inná fyrir hann kom Igor Biscan. Chelsea hélt áfram að pressa og áttu nokkur marktækifæri, en Jerzy Dudek var algjörlega frábær. Hann hélt liðinu á floti með stórkostlegri markvörslu. Hann á hrós skilið fyrir að spila svona vel eftir Leverkusen klúðrið.
Liverpool áttu svo tvö dauðafæri. Hamann fékk upplagt færi eftir undirbúning frá Luis Garcia, en Chech varði frábælega. Steven Gerrard fékk svo á 75. mínútu DAUÐA færi, en Ferreira gerði vel og skot Gerrards fór framhjá af eins meters færi. Nánast með ólíkindum að Gerrad skuli ekki hafa skorað.
Nokkrum mínútum seinna skoraði Chelsea svo loksins. Dómarinn dæmdi aukaspyrnu á Liverpool, sem allir Chelsea aðdáendur Chelsea voru æfir yfir, þar sem dómarinn hefði átt að láta leikinn ganga áfram. En Chelsea fékk aukaspyrnuna, þeir dældu bolta inná teiginn (einsog þeir gerðu allan leikinn), Steven Gerrard stökk upp og skallaði boltann aftur fyrir sig, stöngin inn.
Baros átti svo dauðafæri en hann klúðraði því og leikurinn fór í framlengingu.
Í henni skoruðu svo Chelsea menn tvö aulamörk. Drogba fyrst og svo Kezman. Bæði mörkin skoruðu þeir nánast af marklínu eftir hnoð í teignum. Í bæði skiptin áttaði maður sig ekki á að þeir höfðu skorað fyrr en markaskorarinn byrjaði að fagna.
Liverpool gáfust ekki alveg upp og Antonio Nunez skoraði gott mark með skalla (loksins, sem greyið Nunez skorar með skalla). Fínt mark, en það var ekki nóg. Chelsea vann 3-2.
Maður leiksins: Það er svo sem erfitt að gera út um það. Didi Hamann var frábær á miðjunni, en bara í aðra áttina. Hann stoppaði margar sóknir Chelsea manna, en gerði lítið fram á við. Gerrard gerði lítið sem ekkert með honum á miðjunni.
Luis Garcia var fínn og barðist einsog ljón. Carra var fínn, en Hyypia slappur. Morientes fékk lítið til að moða úr og Riise gerði lítið nema að skora. Hann og Gerrard gáfu boltann alltof oft beint til Chelsea manna. Það var í raun aðalvandamál Liverpool manna í leiknum. Ætli maður velji ekki bara Jerzy Dudek, þar sem við gagnrýndum hann svo harkalega síðast. Hann var gríðarlega góður og öruggur í leiknum og hann átti ekki sjens í neinu af mörkunum.
Ég ætla að leyfa mér að spá því að ef okkur takist að komast í Meistaradeildina þá fari Steven Gerrard ekki frá okkur. Hann vill ekki kveðja eftir svona leik.
En þetta voru mikil vonbrigði. Ég hef ekki séð Liverpool tapa í úrslitaleik í mörg, mörg ár (sá ekki leikinn á móti manchester united
þar sem ég var skiptinemi í Suður-Ameríku), þannig að þetta var að vissu leyti ný upplifun fyrir mig.
Aðalmálið er að þetta skemmi ekki fyrir hinum keppnunum, sem við erum ennþá í. Vissulega vildum við vinna þetta gríðarlega mikið, en þó er enn mikilvægara að komast í Meistaradeildina á næsta ári og komast áfram í Meistaradeildinni í ár.
En mikið djöfull var þetta sárt. Við vorum 15 mínútum frá því að verða deildarmeistarar, en Steven Gerrard skorar svo sjálfsmark. Það á ekki að vera hægt.
Næstu leikir eru gegn Newcastle á St. James’s Park næsta laugardag og svo gegn Leverkusen eftir rúma viku. Þá leiki verðum við að klára.
VIÐBÓT (Kristján Atli): Djöfull er maður svekktur. Ég get ekki hugsað mér að skrifa mikið um þennan leik, langar helst út í langan göngutúr eða eitthvað til að dreifa huganum. Fer kannski í bíó bara í kvöld, til að hita upp fyrir Óskarinn.
En allavega, við vorum 11 mínútum frá því að vinna þennan leik. Ég verð að nefna nokkra hluti. Fyrir það fyrsta, þá fengum við óskabyrjun en hún reyndist vera ólán í dulargerfi, þar sem okkar menn voru að mínu mati farnir að liggja allt of aftarlega strax á 5. mínútu leiksins. Í fyrri hálfleik fengu þeir bara eitt eða tvö góð færi, og við annað eins, og því var maður enn nokkuð bjartsýnn í hálfleik enda höfðum við fulla stjórn á þessu.
Í síðari hálfleik byrjuðu þeir af krafti og pressuðu rosalega fyrsta kortérið eða svo, en síðan fóru sóknir þeirra að dala og krafturinn var hverfandi. Manni fannst eins og það væri komið vonleysi og pirringur í Chelsea-liðið og Mourinho var í örvæntingu búinn að henda tveimur framherjum til viðbótar inná, en allt kom fyrir ekki. Gerrard var fáránlega nálægt því að koma okkur í 2-0, en Ferreira bjargaði vel. Stuttu síðar var búið að jafna. Markið var klaufalegt, það var ekkert að gerast og þrír Liverpool-menn stukku upp í sama boltann. Því miður hitti Gerrard hann illa og bjargaði Chelsea. Það er ekki hægt að skamma hann fyrir þetta í raun, en ef það er einhver sem á að málast skúrkur þessa leiks verður fyrirliðinn okkar að taka það á sig, þar sem hann var vægast sagt ömurlegur í dag - svo ömurlegur að ég var farinn að biðja um Biscan inn í hálfleik - og síðan skoraði hann sjálfsmark.
Það sem olli mér mestum vonbrigðum samt í kvöld var hvernig við lékum eftir jöfnunarmarkið, 11 mínútur og svo í 32 mínútna framlengingu. Eftir að þeir jöfnuðu fannst mér Chelsea bara taka flestöll völd í leiknum, þeir einfaldlega vildu þetta meira en við. Mörkin þeirra tvö í seinni hluta framlengingu voru ekki falleg, en í báðum tilfellunum fór boltinn yfir marklínuna af því að þeir voru einfaldlega grimmari í frákastið en okkar menn. Dudek var saklaus í öllum þremur mörkunum og var algjörlega frábær í kvöld.
Og að lokum…
José Mourinho ætti að skammast sín eftir daginn í dag. Það er auðvelt að ganga út á völlinn eftir að hafa sigrað, taka í höndina á andstæðingunum og vera voðalega virðulegur sigurvegari. En hann var að tapa leiknum í heilar 79 mínútur og allan þann tíma hegðaði hann sér eins og hálfviti. Þetta var ótrúlegt að sjá þetta, hann reif kjaft við Bennett dómara, umsjónardómarann, Jamie Carragher og loks var hann rekinn útaf fyrir að rífa kjaft við Liverpool-aðdáendurna í stúkunni fyrir aftan sig og skv. BBC gaf hann þeim einhver dónaleg handamerki.
Ef við leggjum við þessa hegðun hans hversu yfirgengilega tapsár hann var eftir Barcelona-leikinn á miðvikudaginn, þá held ég að portúgalski “súperþjálfarinn” verði alvarlega að fara að hugsa sinn gang. Ég meina, sjáið Benítez í dag: hann var bara að einbeita sér að sínu eigin liði og engu öðru á meðan Mourinho var ótrúlega dónalegur og kjaftfor við hliðina á honum.
Ótrúlegt. Og svo réðu þeir Þorsteinn Gunnarsson og Logi Ólafsson, sem voru að lýsa þessu á sín, ekki við sig eftir leikinn. Þeir gátu einfaldlega ekki hrósað Mourinho nóg fyrir þennan “taktíska stórsigur”, en minntust ekki á Benítez og það hversu nærri því Liverpool var að sigra þennan leik.
Fannst hann bara til skammar í dag og þótt hann og hans lið hafi sigrað í dag, þá er ég fegnari en nokkru sinni fyrr að Benítez er þjálfarinn okkar en ekki þetta fífl. Það liggur við að ég skammist mín fyrir að hafa viljað fá hann sem eftirmann Houllier fyrir aðeins 10 mánuðum síðan.
Eins og þú sagðir, þeir virtust vilja þetta meira.
Mér fannst einnig ótrúlegt hvað Gerrard virtist áhugalaus í leiknum. Ég skal hundur heita ef að hann er ekki kominn til Chelsea í sumar! 
, en sú sorglega staðreynd sannast enn einu sinni að við spilum betur án hans 
Sanngjörn úrslit í dag….því miður, en þá er bara að vinna sér sæti í CL fyrir næsta tímabil, og við ganga endanlega frá B.Nevercoosen í næsta CL leik.
Okkar tími er að koma !
