Bévítans landsleikjahlé. Það er næsta ómögulegt að halda úti síðu þegar það eina, sem er skrifað um sé þegar leikmenn hrósa hvor öðrum. Þannig eru núna einu fréttirnir að Alonso er að hrósa Gerrard og Gerrard að hrósa Alonso fyrir landsleikinn á milli Englands og Spánar á morgun. Frekar leiðinlegt.

En, eftir að hafa lesið Moggann í morgun, þá leitaði ég upp grein í Sunday Times, sem þeir vísuðu í. Greinin reyndist vera mun áhugaverðari en umfjöllun Moggans: Generation game.

Greinin fjallar um það hvernig akademíur ensku liðanna eru núna uppfullar af erlendum táningum. Eflaust er kveikjan að greininni frábær frammistaða unglinganna hjá Arsenal, sem unnu Everton í deildarbikarnum. Nánast allir þeir unglingar eru fæddir utan Englands.

Arsene Wenger er nefnilega orðinn sérfræðingur að beita fyrir sér holum í leikmannalögum til að næla sér í gríðarlega efnilega unglinga án þess að borga félögunum almennilegan pening fyrir.

The way Lupoli [ungur ítalskur sóknarmaður hjá Arsenal] was lured overseas for a measly “formation fee” due under Fifa rules to his former club, Parma, causes anguish in Italy, where he had been celebrated as Serie A’s next big thing after breaking scoring records set by Alessandro Del Piero in Italian youth football. Kobi Kuhn, Switzerland’s coach, expressed concern when Djourou [svissneskur miðjumaður, upphaflega frá Fílabeinsströndinni, sem er núna hjá Arsenal] was persuaded to quit the country on turning 16 in January 2003.

Arsenal’s summer capture of Flamini [franskur miðjumaður hjá Arsenal] after Marseille spent years developing him left the French club, who received no more than a compensation fee, incandescent. “It’s treachery. Money is the only reason why Flamini did not sign for us. I will never again line up a player who is not under contract,” seethed coach Jose Anigo.

His words recalled the anger felt in France when, having already poached Nicolas Anelka from Paris St-Germain when he was 16, Arsenal persuaded Jeremie Aliadiere [franskur sóknarmaður hjá Arsenal] to quit the country’s national academy at Clairefontaine at only 15. Noel Le Graet, president of the French league, called it a “disgrace”, and there is an undeniable ruthlessness about the way Wenger is prepared to exploit loopholes that allow Premiership clubs to sign foreign youngsters on scholarships with the promise of a professional contract once they turn 17 — before the age when they are entitled to sign professional contracts in their own countries. His ingenuity is perhaps best seen in the case of Fabregas, spirited from Barcelona’s youth ranks when he turned 16. Fifa regulations prevent clubs from approaching boys from abroad at so young an age but, with Arsenal’s help, Fabregas’s father had become “domiciled” in England.

Þannig að Arsenal beita alls kyns óþverrabrögðum til að næla sér í unglinga frá öðrum liðum. Í tilfelli Fabregas, þá flutti pabbi hans allt í einu til Englands og þá gátu Arsenal samið við Fabregas. Reglurnar hefðu bannað að þeir hefðu talað við Fabregas meðan fjölskyldan hans bjó á Spáni.

Barcelona (lið númer 2 hjá okkur Kristjáni) hefur lent ferlega illa útúr misheiðarlegum framkvæmdastjórum enskra liða, því að auk Cesc Fabregas þá náði Demento sjálfur náði til sín, með misheiðarlegum brögðum, Gerard Pique, einum efnilegasta varnarmanni Spánar, þegar hann var aðeins 17 ára.

Í greininni er reyndar líka minnst á Le Tallec og Sinama-Pongolle, en það voru þó öllu heiðarlegri skipti, þar sem að kaupin á þeim tveim voru gerð í mikilli sátt við Le Havre, þeirra gamla lið.

En þrátt fyrir að aðferðir Wenger, Ferguson og fleiri séu kannski óheiðarlegar, þá er staðan eftir sem áður sú að þeir hafa nú úr gríðarlega mörgum efnilegum leikmönnum að ráða. Liverpool á að mínu mati engan leikmann undir tvítugt, sem á raunhæfa möguleika að slá virkilega í gegn í ensku knattspyrnunni á næstu árum.

Berum það svo saman við manchester united og Arsenal. manchester united eiga Rooney, Ronaldo og Pique. Arsenal á Senderos, Flamini, Fabregas, Lupoli og Aliadiere.

Það má því segja að arfleið Houllier sé ekki mikil hvað varðar leikmenn undir tvítugt. Hann keypti vissulega Flo-Po og Le Tallec, en hvorugur þeirra hefur náð að sanna sig. Annar er varamaður hjá Liverpool og hinn spilar fyrir botnlið í frönsku deildinni. Varla þar, sem við áttum von á að þeir yrðu um tvítugt þegar þeir voru markahæsti og besti leikmaður Heimsmeistarakeppni Undir-18 fyrir nokkrum árum.

Núna er spurningin hvort við viljum sjá Benitez feta í sömu skítugu fótspor og Wenger? Viljum við sjá hann nappa ungum og efnilegum leikmönnum frá öðrum liðum, eða viljum við sjá meiri heiðarleika í félagaskiptum og þá á móti ekki jafn mikið af efnilegum leikmönnum í röðum Liverpool? Er einhver leið til að keppa við Arsenal og manchester united án þess að beygja eða brjóta reglurnar?